Pola chamada telefónica dun amigo recibo a noticia de que don Pepito Pajarito, de quen falei onte aquí, morreu hai xa varios anos, cousa que eu ignoraba. Matouno un coche. Nun primeiro momento pensei que andaría voando polo medio do tráfico, daquela maneira súa que consistía en botar carreiriñas de cinco metros, batendo os brazos como se fosen ás e resoplando. O suceso foi moito máis prosaico. Esmagárono contra unha parede, mentres estaba sentado á entrada dun portal, quizais reparando forzas.
Este don Pepito Pajarito tiña lenda. Eu oín varias versións respecto das súas orixes. Unha delas facíao profesor de física nunha universidade francesa ata que lle entrou na razón aquel trebón de poesía ou disparate. Outra convertíao en cura renegado, enfrontado ao seu bispo por unha cuestión de teoloxía heterodoxa.
Para min tiña o aspecto dun home do campo avariado por algún desgusto, por mala alimentación ou porque a natureza o fixo así, frouxo da parte do entendemento. Fose como fose, don Pepito Pajarito quería voar. O destino empeñouse, en cambio, en dispoñer para el unha morte estúpida, vítima dun accidente de tráfico, como tanta xente. Se chega a nacer con ás, que era o seu soño, seguro que aínda viviría. Cada vez hai menos persoas que lle disparan aos paxaros, e menos aínda as que lle tiran aos anxos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 16 de maio de 1997.