Era un allboroto pequqeniño, no que participaban somente dúas persoas, un home duns sesenta anos e un rapaz novo, corcovado. Cando eu cheguei, discutían con xenio, pero aínda non berraban. Empezaron a facelo pouco despois, quizais encirrados pola miña presenza, convencidos de que cunha testemuña a representación debía chegar á beira mesmo dos puñazos. Detiñan a furia xusto na fronteira. cando unha palabra máis os podería obrigar a liarse a golpes. Entón recuaban, volvíanse razoables por uns instantes e logo acababan dicíndose as barbaridades de sempre.
Ao principio, o home de máis idade adoptou unha posición cauta. Mesmo pareceu que pedía perdón, se non coas palabras, polo menos coa actitude e con algúns xestos. Foi a belixerancia indignada do contrincante a que o obrigou a poñerse á altura das circunstancias, como se despois de aturar tres ou catro insultos se sentira lexitimado para responderen igualdade, quere dicir cos mesmos gritos e parecidos espaventos.
Tardei en decatarme da causa da disputa. Cando o máis novo dos contrincantes se afastou do lugar, non sen lanzar antes un par de ameazas asasinas, entereime por fin do que pasara. Confesoumo, como para disculparse, o outro contendente. Resulta que cando se dirixía a selar un boleto da lotería primitiva, bateu con aquel rapaz e tivo a desgrazada ocorrencia de pasarlle a papeleta pola chepa, porque pensaba que traía boa sorte. E aínda que o fixo con disimulo, o outro desgustouse.
Esta columna publicouse orixinalmente o 10 de maio de 1987.