La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Suceso

Onte contáronme un suceso que ocorreu en Ourense hai uns días e do que eu non sabía nada, quizais porque non saíu nos periódicos, aínda que creo que o merecía. Dáse a circunstancia, ademais, de que estivo implicada nel unha amiga da miña nai. O caso foi que a unha señora que saía dun banco de sacar diñeiro, no centro da cidade, asaltouna un ladrón, o cal lle arrebatou o bolso e botouse a correr co botín. O que non sospeitaba o caco era que preto da vítima se atopaba naquel momento esa amiga que dixen, unha muller de oitenta anos, chea de coraxe, dunha familia coñecida, que desde hai algún tempo anda con bastón.

Sacando de dentro de si a raza da súa avoa Rafaela, personaxe mítico na historia ourensá, empezou a paus co desgraciado, mentres que berraba, usando unha linguaxe doutro tempo: “¡Acudan! ¡Acudan!” Aparvado polos golpes, o … Seguir leyendo

Almas de arenque

Nunha carta dirixida a unha prima, unha vez, Einstein describiu a Marie Curie, a célebre científica polaca que conseguiu o Premio Nobel en dúas ocasións, como unha muller dotada cunha intelixencia excepcional, pero provista coa alma plana dun arenque. Esa foi a impresión que o famoso autor da teoría da relatividade sacou dos días que tivo a súa colega invitada na casa de Engadine, preto de Zürich. Pareceulle que aquela señora tan importante carecía de sentimentos e que non se alegraba nin se deprimía con nada.

Acabo de ler unha carta dela, acabada de publicar nos Estados Unidos. Vai dirixida á Academia Sueca, cando esta douta institución lle suxeriu a conveniencia de que non acudise á cerimonia de entrega do Premio Nobel de Química, debido ao escándalo que acababa de provocar a noticia dos seus amores cun home casado.

É unha carta na que a frialdade elegante da intelixencia non … Seguir leyendo

Nai e filla

Non direi o seu nome porque podería molestarse, pero tiven eu unha veciña, alá polos anos cincuenta, que pasaba por ser unha muller fatal. Vestía roupa cinguida, levaba os labios cubertos por un carmín da color vermella intensa do pementón, gastaba saia tubo apertada como un guante e lucía uns amplos escotes de artista de cine, autenticamente desparramados. Mesmo o cura da parroquia aludiu varias veces desde o púlpito, ben é certo que de xeito velado, á condición de pecadora daquela muller.

Vina hai uns días, de pasada. Conserva o garbo, anda dereita, co orgullo de quen sabe que aínda sería capaz de romper unhas mangas, pero sen o porte desafiante e percherón dos anos mozos. Ía acompañada por unha rapaciña nova, filla dela con toda seguridade: os mesmos ollos, a mesma boca, o mesmo nariz, a mesma cara.

Nada que se parecese, non obstante, ao aspecto provocativo da nai … Seguir leyendo

Un regalo

Continuando cos irmáns Quesada, a quen lles fixeron unha homenaxe en Ourense o outro día, non falei aquí nin de Heriberto, nin de Antonio, nin de Fernando, periodista o primeiro, pintor o segundo e debuxante o terceiro. Deste último podía dicir tamén futbolista, pois el foi un dos meus preferidos cando eu era rapaz e el xogaba no Ourense. Fernando é ademais un bo contador de historias, moitas das cales lle sucederon como funcionario de Facenda. Eu mesmo fun testemuña dalgunha, o día que lle fun pedir por un veciño meu, de Vilariño, co interfecto diante, e Quesada recoñeceuno de seguida como un individuo que recibía a tiros os inspectores.

A pesar de todo, tratouno ben, dándolle recomendacións moi sensatas. Por exemplo, que cando os funcionarios lle fosen inspeccionar as instalacións, que non lles disparase por nada do mundo, pois podía ir preso, e que era mellor que os atendese, … Seguir leyendo

Xente que cae do ceo

A Manga é unha minúscula aldea próxima a Xinzo de Limia, practicamente sen historia, pero na que hai anos ocorreron dous sucesos singulares. Unha tarde de verán, desde o alto dunha das abidueiras que se erguen á beira do camiño que vén de Lamas, diante dun xentío inmenso chegado de moitas leguas á redonda, un tal Leonardo botouse a voar cunhas alas de palla coa pretensión de ir a Vigo e volver. Alí mesmo afuciñou.

Descalabrado pola zoupada, pasou pola vergonza de ser transportado por un carro de bois. O segundo suceso ocorreu cando eu era neno. Un día escuro de inverno, a iso das catro da tarde, alguén empezou a correr a noticia de que na Manga, mesturado coa chuvia, caera do ceo un home espido. En pouco tempo xuntouse unha cristiandade enorme de xente atraída pola marabilla. Durante varias horas, empapados pola chuvia, os congregados buscaron inutilmente o … Seguir leyendo