por amarxedotempo | Abr 25, 2016 | Marxe
Onte falamos aquí da parte pintoresca, tan teatral, do espectáculo montado en Miami, onde xentes de corazón inflamado saíron á rúa como enlouquecidas, arrebatadas de repente dun amor inmenso por un meniño que se converteu, sen facer nada por iso, nunha especie de santo, de mesías, de redentor, de calquera cousa celestial que os demais soñaron por el. Todas aquelas xentes que choraban, rezaban, pegaban saltos, insultaban, ameazaban, dicían frases sen sentido, daban golpes no peito, tiraban do propio pelo, queimaban cousas, eran os protagonistas máis respectables da comedia, a pesar da desmesura e o exceso emocional que os dominaba.
Logo estaban os outros, aqueles aos que o neno ese lles importa un rábano, pero que lles serve para outras cousas. Escoitar a Bush laiándose de que un pequeno fose tratado pola policía dunha maneira tan inhumana, el que non dubida en confirmar penas de morte para enfermos mentais, incluídos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 24, 2016 | Marxe
No ano 1922, unha noite de inverno, en Berlín, dous matóns rusos entraron no salón onde un compatriota deles estaba a dar unha conferencia, sacaron as pistolas e dispararon contra o conferenciante. Un amigo deste último meteuse rapidamente polo medio para protexelo, pero el mesmo caeu no sitio abatido polas balas. Era o pai de Vladímir Nabokov, o célebre escritor ruso, coñecido no mundo enteiro pola súa novela Lolita, do cal se celebrou onte o centenario do seu nacemento. Por certo que nun programa de radio que lle dedicaron con ese motivo, os contertulios estiveron todos de acordo en que Nabokov era un home triste, melancólico e solitario. Non lle faltaron razóns.
A morte violenta do seu pai non foi a única que lle afectou á familia. Un criado da casa chamado Osip, cando veu a revolución, acabou diante dun pelotón de fusilamento porque cometeu o crime, absolutamente monstruoso … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 23, 2016 | Marxe
En Bulgaria, un labrador que vive nunha aldea próxima á cidade de Jambol perdeu unha orella. Dito así, pode parecer que o citado señor quedou sen o apéndice auditivo, da mesma maneira que se di de alguén que perdeu un brazo, unha perna ou a saúde. Iso é certo, pero hai algo máis. A vítima estaba traballando no tellado da casa, esvarou e foi bater no chan desde unha altura de dous metros aproximadamente, con tan mala sorte que, non se sabe ben por que razón, cando se ergueu decatouse que estaba sen unha orella.
Sen perder a calma, o home púxose a buscar no chan, entre a herba, e atopou o que perdera. A continuación entrou na casa, meteu a peza debaixo da billa do lavabo e limpouna de terra e outras adherencias. Logo abriu o frigorífico, colleu unha presada de cubos de xelo, meteu todo nunha pota e … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 22, 2016 | Marxe
Ceo que xa teño falado aquí dun individuo ao cal lle escoitei dicir moitas veces que tiña a esperanza de que os seus pais, considerados boas persoas pola maior parte dos veciños, estivesen ardendo no inferno. Pareceume unha das expresións máis brutais da maldade humana. Moitos anos despois, non obstante, falando con Ramón Piñeiro sobre o mal, un día díxome que el non cría na súa existencia: só se trataba de deformacións da personalidade. Ata aí chegaba a capacidade de comprensión daquel home bondadoso.
Pasei unha boa parte da mañá de onte falando de Deus cunha amiga que prepara un libro sobre esa cuestión. No transcurso da conversa, que foi moi grata, saíu este problema do mal. Busquei exemplos rapidamente na cabeza e atopei uns cantos: a profanación da tumba de Gregorio Ordóñez pareceume un caso irrebatible.
Non o é, con todo. Trátase dunha monstruosidade de tal natureza que máis … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 21, 2016 | Marxe
Eu estaba en Suecia cando se celebrou o xuízo contra o presunto asasino de Olof Palme e seguín pola televisión as incidencias do acontecemento. Aínda hoxe non entendo como o tribunal absolveu un individuo contra o cal había probas que parecían concluíntes. Foi visto por máis de vinte persoas á porta do cine onde o primeiro ministro asistía a unha proxección cinematográfica: foi identificado pola viúva do político como o home que estaba ao lado daquel cando caeu abatido por un disparo; demostrouse que eran falsas todas as coartadas que presentou.
Moitos suecos, non obstante, prefiren pensar que o tal fulano non tivo nada que ver co suceso e bastantes deles inclínanse a pensar, ademais, que se tratou dunha conspiración. Cústalles aceptar a explicación máis sinxela de todas, corrixida polo escrúpulo duns xuíces que non se atreveron a condenar a un tipo que tiña todo en contra de si, a … Seguir leyendo
