Alá polo verán do ano 1980, estando de vacacións en Suecia, lin no periódico Aftonbladet unha reportaxe na que un grupiño de dez ou doce nenos e nenas de arredor de dez anos expresaban en voz alta as preocupacións que tiñan respecto do futuro. Chamoume a atención que a inquietude maior estaba relacionada co medio ambiente. Os rapaces dicían que os adultos, en xeral, lles parecían ou tolos ou irresponsables, pois non eran conscientes de que acabarían por destruír a natureza. Unha nena, especialmente, dicíao dunha maneira gráfica e contundente: “Por culpa da xente maior, cando eu sexa grande non haberá bosques para ir pasear”.
Xa teño falado aquí noutras ocasións do interese que os suecos senten por estas cousas e que, vistas desde aquí, ás veces poden parecer extravagantes, incluso algo ridículas. Un ano, cando cheguei alí a pasar o verán, apareceu un movemento de xente de todas as idades que pasaban horas nos parques dándolle apertas ás árbores e dicíndolles palabras cariñosas ao oído, como se fosen xente.
Estes días estou seguindo a través da televisión sueca a informaciónda catástrofe de Doñana. Aparece como primeira noticia, tarde tras tarde, nos telexornais vespertinos, os de maior audiencia. Como se sabe, a empresa responsable da barbarie é unha empresa daquel país. Hai entre a poboación un sentimento de indignación contida e, sobre todo, de vergonza. Dicía o outro día un señor que el tiña a mesma sensación que se o sorprendesen facendo as necesidades en público, no medio e medio da Praza Maior de Madrid. Non é un mal exemplo. Vese que hai suecos que son civilizados só porque llo impoñen as leis. Pouca civilización.
Esta columna publicouse orixinalmente o 30 de abril de 1998.