Eses días de aí atrás, cando estiven en París para participar nun encontro de escritores, durante un dos actos que se organizaron pasei cerca dunha hora observando con atención as mans e os ollos de Jorge Semprún, a quen tiña diante. A véspera, unha amiga prestárame o último libro escrito por el, que lin dun tirón aquela mesma noite. Impresionoume o episodio no que narra a morte dun rapaz alemán, alto e loiro, de pouco máis de vinte anos, a quen Semprún, que tiña a mesma idade, lle pegou un tiro polas costas á beira dun lago.
Foi un acto de guerra, pero nada lle pode quitar a súa brutalidade inhumana. O mesmo Semprún conta que houbo un momento no que pensou que aquel rapazote, que se ía bañar e estaba cantando “A paloma”, podía ser inocente de ter nacido alemán baixo Hitler e incluso de formar parte dun exército de ocupación.
As mans que apertaron aquel revólver estaban aquel día en París a poucos metros de min; a mirada dos ollos que apuntaron con el cruzábase ás veces coa miña. Non me pareceron nin as mans nin os ollos dun home torvo ou ruín, senón dun ser desgraciado, condeado a vivir polo destino dunha vida horrible: cargar cunha morte na conciencia cando só se teñen vinte anos debe ser espantoso. Tanto como pasar polo horror dun campo de concentración, como a el mesmo lle ocorreu. A pesar de todo, pareceume un home sen rancor.
Esta columna publicouse orixinalmente o 28 de abril de 1995.