Todas as mañás, desde a ventá do despacho, a iso das dez, vexo saír os carteiros para facer o reparto de cada día. Algúns van en autobús, outros en coche, hainos que usan moto e non faltan os que levan un carriño arrastrado pola man. Nunca vin a ningún en bicicleta, aínda que supoño que esa falta debe ter relación co feito de que Vigo é unha cidade difícil para ese tipo de máquinas. Non recordo onde, quizais en Alemaña, talvez en Dinamarca, unha vez vin unha rapaza coa carteira das cartas ao lombo, correndo en patinete de dúas rodas, con freos de man e timbre. Tamén coñecín repartidores que andaban a cabalo.
E en burro. Ese, polo menos, foi o medio de transporte que usou nos últimos anos da súa vida, o Mambís, un dos carteiros da miña infancia. Antes andaba a pé, para desesperación da señora Aurora, que agardaba por el todos os días e que nunca chegaba. Ela dicía que se perdía polas aldeas da parroquia e que queimaba as cartas para aforrar traballo. Non era certo. Tratábase dun home bo, con honor.
Ocorría que a tal señora das queixas tiña un fillo medio bala en Buenos Aires, que nunca escribía. Un día, non obstante, mandou recado por un propio dicindo que estaba ben, como contaba nas cartas. Pero estas non foran máis que dúas, a última había vinte anos. A nai, non obstante, metéuselle na cabeza que aquilo significaba que escribía unha vez por semana ou cada mes. Por iso esperaba a chegada do carteiro con tanta impaciencia. Un día viuno chegar en burro, pero pasou de largo. Durante un tempo, a señora Aurora, que odiaba aquel home, dicíalle a todo o mundo: “O Mambís mercou un burro para chegar aínda máis tarde”.
Esta columna publicouse orixinalmente o 27 de abril de 1997.