La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Onte falamos aquí da parte pintoresca, tan teatral, do espectáculo montado en Miami, onde xentes de corazón inflamado saíron á rúa como enlouquecidas, arrebatadas de repente dun amor inmenso por un meniño que se converteu, sen facer nada por iso, nunha especie de santo, de mesías, de redentor, de calquera cousa celestial que os demais soñaron por el. Todas aquelas xentes que choraban, rezaban, pegaban saltos, insultaban, ameazaban, dicían frases sen sentido, daban golpes no peito, tiraban do propio pelo, queimaban cousas, eran os protagonistas máis respectables da comedia, a pesar da desmesura e o exceso emocional que os dominaba.

Logo estaban os outros, aqueles aos que o neno ese lles importa un rábano, pero que lles serve para outras cousas. Escoitar a Bush laiándose de que un pequeno fose tratado pola policía dunha maneira tan inhumana, el que non dubida en confirmar penas de morte para enfermos mentais, incluídos menores de idade, resultaba francamente obsceno.

Coa cantidade de rapaciños sen amor que deambulan polas rúas americanas sen que ninguén lles preste atención, a non ser cando acaban diante dun tribunal, xa podían ofrecerlles unha pouquiña piedade, uns centavos de cariño dos centos de millóns que investiron ultimamente en converter o cubaniño nun nenobomba contra Fidel Castro ou contra Clinton ou contra as persoas tranquilas que defendían algo tan sinxelo como que o cativo debía estar co seu pai. Como dicía o Leoncio, un tolo da miña vila, “Dios hizo el infierno para asar a la gente”. Depende que xente. Neste caso, a xente avispada falaba serena, rindo do circo montado polos latinos. No seu inferno, o corazón nunca arde.

Esta columna publicouse orixinalmente o 25 de abril de 2000.