Os sábados pola mañá, despois de ler os periódicos, gústame coller a moto ou o coche e dar un paseo pola estrada que vai desde Baiona ata A Guarda. É un dos lugares máis fermosos que coñezo. Onte, parado á altura de Punta Centinela, vin pasar un barco precioso, coas velas vermellas despregadas, navegando cara ao sur. Pareceume inglés. Un paisano que enredaba cun artefacto que podía ser un anaco dun motor marino, díxome que o seu avó lle falara das batallas que se organizaban naquel mar hai anos, na época dos franceses, unha actividade que quitou moitas fames, segundo me contou, pois rapiñábase de todo: bacallao, trigo…
Faloume dun tal Oliveira de Baiona, que tiña un bergantín chamado «O Espadarte», ou algo parecido, e que fixo capturas gloriosas aos ingleses. Nunha ocasión, polo visto, viu pasar máis de cincuenta velas daquela nacionalidade, ben protexidas por unha escolta de barcos armados con canóns. Con audacia, operando coma raposo pola noite, abordou a unha delas en segredo e fíxose cunha enorme riqueza.
O paisano, que me confesou que se chamaba Anselmo, resultou ser un conversador magnífico, tranquilo e de palabra fluída, non sei se un pouco fantasioso, pero narrador excelente. No tempo que permanecín con el, foi como se o mar estivese cheo de corsarios e piratas, unha estampa romántica que se acentuaba pola color grisalla do día e pola vista do veleiro inglés que seguía navegando a unhas poucas millas de nós. Volvín para a casa contento, igual que se viñese de ver unha boa película de aventuras. Como non tiña mellor cousa que facer, púxenme a reler algúns capítulos de A Illa do Tesouro. En fin, que foi unha mañá fermosa e feliz.
Esta columna publicouse orixinalmente o 20 de abril de 1997.