por amarxedotempo | Mar 21, 2016 | Marxe
Pasei a tarde de onte enredando no xardín. Por aquí abaixo, no Val Miñor, está todo moi adiantado como consecuencia do bo tempo que fai. Cada día novo, as froiteiras teñen máis flor, as tullas medran case a simple vista e as azaleas anuncian xa a festa que pronto vai empezar: un rebentón vermello e cálido, como de viño mozo, que alegra a vida. Destas cousas eu entendo pouco, por non dicir nada, pero gústame ver como tiran para adiante as árbores e como se van formando día a día as mazás, as pavías ou as laranxas.
Falando de pavías, a pavieira que teño regalouma un amigo. Un día fomos os dous buscala á horta da súa casa. Colleu un sacho e púxose a desenterrala, sudando como un cavador, pois non é home de campo, senón cidadán da república das letras, coma min, é dicir, un pouco inútil para calquera … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 20, 2016 | Marxe
Observo que en Madrid os pobres están evolucionando. Nas rúas do centro vense moitos, case todos especializados nalgunha forma nova de pedir. Hainos que soben en calquera lugar elevado, unha papeleira, por exemplo, pintan a cara de colores e imitan as estatuas; outros prefiren facer movementos mecánicos, como se fosen robots. Vin tamén algúns que dan saltos e pinchos no aire, polo que deduzo que lles debe ir bastante ben, pois para realizar ese tipo de exercicios acrobáticos cómpre estar ben alimentado.
Na escala máis baixa da mendicidade, é dicir, entre aqueles que non dan nada a cambio das moedas que piden, nótase tamén un cambio. En primeiro lugar, son bastantes os que exhiben algún tipo de graza, como pode ser apoiarse nunha única perna ou poñerse de xeonllos coa vista cravada no chan e a man implorando. Paréceme que lles vai mellor a aqueles que a estes últimos.
Os … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 19, 2016 | Marxe
Onte, despois de pasar varias horas no Salón do Libro entre escritores, editores, tradutores, fotógrafos, libreiros, curiosos e a inevitable cota de pesados que sempre aparecen, decidín que era bo volver ata o hotel e descansar un pouco antes de iniciar o periplo vespertino cos meus colegas de letras, entre os que abunda a golfería noctámbula. Así que me retirei do barullo durante un par de horas co propósito de reparar forzas e acometer a noite con garantías de non converterse un nun calvario e nun aburrimento para os demais.
Algún tempo despois, co corpo restaurado, baixei ata o vestíbulo, onde tiña cita cos compañeiros. Como aínda me sobraba máis de media hora, aproveitei que estou ao lado do cemiterio de Montparnasse para dar un paseo entre as tumbas de tantos poetas, artistas e escritores. Fíxeno noutras ocasións e sempre resulta agradable.
Primeiro funlle facer unha visita a Sartre e … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 18, 2016 | Marxe
Contei onte a historia da chapuza sueca nun incendio, cando non funcionaban nin as tomas de auga nin as mangueiras e tamén me referín a un accidente de tráfico en Alemaña, cando a policía que viña poñer orde no caos que se organizou en pouco tempo quedou co coche avariado no medio e medio da autoestrada. Como dicía un señor un pouquiño ignorante que acompañou a Julio Losada e Manancho Villanueva a visitar a casa de Shakespeare en Stratdford on Avon e estes lle gastaron a broma de dicirlle que o señor que nacera alí era un poeta a quen o arrimaran contra unha parede e lle pegaran catro tiros: “¡Se en todas partes cocen fabas!”
En todas partes cocen fabas, para ben e para mal. Quero dicir que os países, a partir dun certo nivel de renta e educación funcionan case todos razoablemente ben. Eu confeso que cada mañá, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 17, 2016 | Marxe
En Weimar, durante anos, cando ía bo tempo, Goethe adoitaba subir polas tardes ata o altiño de Ettersberg, un lugar apartado e tranquilo, desde onde podía contemplar en silencio a paisaxe espléndida de Turinxia. Había naquel outeiro un carballo á sombra do cal se sentaba a descansar ou falar con Johann Peter Eckerman, o amigo que se acabaría facendo famoso en todo o mundo ao publicar as súas celebres conversas co escritor. Segundo Eckermann, debaixo daquela árbore, un día Goethe díxolle: “Un séntese aquí grande e feliz”.
No ano 1937, cando as autoridades alemás acordaron construír naquel mesmo lugar un dos máis tétricos campos de concentración dos que a humanidade ten memoria, Buchenwald, os nazis decidiron salvar o carballo de Goethe, para o cal publicaron un decreto especial, que ordenaba rodealo cun valo protector. Así estivo ata 1945, cando unha bomba americana o destruíu.
Antes de que isto sucedese, debaixo … Seguir leyendo
