por amarxedotempo | Mar 26, 2016 | Marxe
Como esperaba, atopei Berlín descoñecido, sobre todo a parte que antes era do Leste. A vella Friedrichstrasse, que en época do muro tivo o aspecto dunha rúa morta, é agora unha avenida completamente nova, na que tiraron todos os edificios a ambos os dous lados para construíren outros distintos. Pero deume a impresión de que, tal como sucedeu con Brasilia, a xente aínda non se deixou seducir por este urbanismo racional, coidadosamente planificado. Notei, en cambio, que a Unter der Linden ten moita máis vida que hai uns anos e que as terrazas están cheas de xente. Debo dicir que o tempo era espléndido.
Os cambios son tan grandes que fun dar un paseo ata o Potsdamer Platz e perdinme. Carecín de referencias, confundido por unhas torres enormes en construción. Esta antiga praza, onde Vicente Risco ou Augusto Assía ou García-Sabell, que non recordo ben, viron o primeiro semáforo de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 25, 2016 | Marxe
Unha amiga de Ferrol, estudante de COU e xove escritora, mandoume un escrito sobre as orixes do meu nome de pía, do que eu non sabía nada, a non ser a forma latina Carolus, pero sen coñecer o seu significado. Agora, se me fío deste escrito que recibín, resultaría que os que nos chamamos Carlos somos “homes libres”, tradución aproximada do mesmo nome en alemán. Poida que sexa así, aínda que non teño elementos de xuízo, pois destas cuestións de onomástica eu non sei máis que o que sabe todo o mundo, é dicir, que Eulalia é —a que fala ben—, que Teófilo é —o que ama a Deus—, e paro, pois non creo que Pepe veña de PP (pai putativo).
No mesmo escrito dise que os que levamos este nome vemos a vida de cor de rosa, aínda que non o sexa, e que temos un carácter positivo e … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 24, 2016 | Marxe
Alá polos anos cincuenta, cando eu quería ser santo, confesábame unha vez á semana cun cura bondadoso e comprensivo que aturaba con paciencia as miñas neuras de neno atormentado. Parecíame que Deus non acababa de distinguirme con ningún signo que recompensase os esforzos que eu facía para encontrar un día, quizais non lonxano, un sitio nos altares. Así ata que unha alegre mañá de sol, mentres eu lle contaba as inocencias ao confesor, un canario que el tiña no dormitorio saíu da súa gaiola e pousouse no meu ombro.
Antes de que puidese gozar daquela proba que me chegaba do ceo, o cura colleu o paxariño e meteuno de novo na gaiola dicindo en voz alta que era a terceira vez que facía aquilo naquel día. Supuxen que os elixidos antes ca min foran os compañeiros que me precederan, entre os que había tres ou catro pillabáns.
Desde entón pensei … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 23, 2016 | Marxe
O outro día falabamos aquí do aspecto insignificante que tiña Hitler, o cal fixo pensar a Klaus Mann que un individuo tan ridículo como aquel nunca chegaría a ser un ictador importante. Hoxe imos falar do aspecto de Stalin, aínda que non será necesario adiantar que neste caso os calificativos nada teñen que ver cos que tan apropiadamente lle conviñan ao antigo cabo alemán inventor do nazismo. O que menos inspiraba o amo todo poderoso do Kremlin esa sentementos de desprezo. Todos cantos o coñeceron e puideron dicir libremente como era, máis ben falan do medo que producía, aínda que se tratara de persoas que non tiñan ningún motivo para sentirse ameazadas.
No ano 1924, ou quizais un pouco máis tarde, Stalin invitou no Kremlin a tres grandes poetas rusos, nada menos que Maiakovski, Essenin e Pasternak. Quería falar con eles da poesía e os poetas de Xeorxia, terra de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 22, 2016 | Marxe
Unha fría noite de febreiro do ano 1986, mentres ceaba cuns amigos nun restaurante, recibín unha chamada telefónica dun dos meus fillos. O neno, chorando desconsoladamente, díxome que acababan de matar a Olof Palme, o primeiro ministro sueco. Nese instante veume á cabeza o nome de Lars Tingström, un individuo aloucado pero intelixente, famoso en Suecia porque tiña xurado matar o xefe do goberno. Daquela, eu non sabía que este señor estaba en prisión e que polo tanto non podía ser o asasino.
Durante o xuízo, que seguín en directo pola televisión sueca, o procesado foi un tal Christer Pettersson, metade malvado e metade bobo, alcohólico, que acababa de cumprir condena por matar un señor cunha baioneta só porque lle dera un empurrón involuntario na rúa. No cárcere, este tipo compartiu cela con Lars Tingström.
Nunca entendín que o tribunal absolvese a Pettersson: todas as probas estaban contra el, a … Seguir leyendo
