Onte pola mañá, mentres camiñaba pola rúa, un señor saudoume cordialmente cun “ola” seguido polo meu nome e primeiro apelido. Era un home duns sesenta e tantos anos, de pelo branco e cara ancha, moi corpulento. Fixen un esforzo grande de memoria para recordar de que cousa o coñecía, pero non conseguín nada en limpo. De maneira que optei por falarlle como se o tratase de toda a vida, disimulando o meu desconcerto e mantendo a conversa nun ton neutro que non lle permitise a el descubrir a verdade do meu despiste.
Non era a primeira vez que me sucedía. Hai anos, un día deille un par de bicos a unha rapaza en plena rúa, pero aos poucos segundos xa tiña a seguridade de que non a coñecía de nada e que a confundira cunha amiga. Foi ela quen resolveu o incordio con graza, dicindo: “Non nos coñecemos, pero podemos tomar un café xuntos”.
Con este señor de onte fun bastante menos efusivo, aínda que lle preguntei que facía ultimamente. E non lle preguntei pola familia porque pertenzo a unha xeración que nunca fai esa pregunta. Foi mellor así, pois cando el se decatou dos esforzos que eu estaba facendo, debeuse sentir no deber de aforrarme un patinazo e aclaroume: “Non se preocupe, que vostede a min non me coñece de nada”. Agradecinlle a sinceridade, pero iso non impediu que me sentise como se me pillasen roubando nuns grandes almacéns.
Esta columna publicouse orixinalmente o31 de marzo de 1998.