Aínda que a casa de Pablo Neruda está nun lugar chamado Isla Negra, preto de Valparaíso, en realidade non se trata de ningunha illa, senón dun mirador espléndido sobre o Pacífico, un mar moito menos manso do que parece indicar o seu nome. Tampouco se pode dicir que aquilo sexa propiamente unha casa, senón un pequeno poboado composto por varias edificacións de pedra, independentes entre si. Máis que un espazo para vivir, semella un escenario para actuar, o teatro que o poeta levantou para representar a súa vida.
Unha vida dominada pola realidade invasora do mar, a gran metáfora. Neruda víao desde o salón, desde o comedor, desde o bar, desde a cama. E dentro da casa tiña máis de quince mil caracolas, áncoras, ducias de barquiños metidos en botellas e, sobre todo, mascaróns de proa. Estes últimos danlle á unha das estancias, a preferida polo poeta, o aire húmido e fantasmal da adega dun barco varado.
Unha vida tamén concibida como un xogo, quizais como o capricho sen fin dun neno consentido. Coleccionaba de todo: zapatos desmesurados, copas de cores, dentes de cachalote, xoguetes, instrumentos musicais, bonecas, postais, lámpadas… Tamén edicións de libros míticos, como o precioso exemplar da primeira edición de Madame Bovary, que eu tiven nas mans. Non resulta raro que un monumento tan excéntrico e fantástico fose declarado lugar perigoso para a patria pola furia analfabeta e mostrenca do xeneral Pinochet.
Esta columna publicouse orixinalmente o 30 de marzo de 1993.