No mes de setembro pasado, cando estaba na universidade de Nova York, un día fun pasar a fin de semana cuns amigos fóra da cidade, nunha casa de campo, no bosque. Na metade do camiño, un accidente que había na autoestrada obrigounos a circular en caravana durante varios quilómetros, o cal aproveitamos para falar, sobre todo da xente que viamos arredor. Digo isto non porque nos dedicásemos a murmurar, como se dicía antes que facían as comadres, senón porque alguén nos pediu que prestásemos atención a unha parella que camiñaba á nosa altura, nun fermoso deportivo descapotable, e iso deunos conversa para algún tempo.
A parella estaba formada por unha rapaza nova, de menos de trinta anos, moi bonita, vestida con gusto, e un señor gordo, colorado como unha cigala, con roupa non moi apropiada para a súa idade. Non cumpría ser demasiado perspicaz para adiviñar que de todas as posibles relacións de parentesco que se podían dar entre aqueles dous seres humanos, a máis probable era a que nós pensabamos.
Alguén dixo que parecía unha caricatura tirada do cine ou dunha novela e que, por iso mesmo, tampouco nos resultaría moi difícil supoñer o final. Acordeime desta historia onte, cando vin unha parella parecida saíndo de Santiago. Pensei, non obstante, que a pesar de todo non me sería fácil inventarlles un futuro a estes dous, máis por culpa del que dela. Digo isto porque comparto case sen reparos a teoría dun amigo meu que asegura que os homes se separan cando atopan unha muller nova, mentres que as mulleres fan o mesmo cando se atopan a si mesmas. Se isto é así, o señor aquel xa cumprira o seu ciclo. A rapaza, supoño que non.
Esta columna publicouse orixinalmente o 16 de marzo de 1999.