Estiven vendo nunha revista americana o retrato dun dos ladróns de arte máis importantes deste século: Myles Connor. Ten cara de caribe. Vestido cunha camiseta branca de manga curta e uns pantalóns lixeiros de color marrón, concentra todo o interese da súa fisionomía na barba roxa e nuns grandes mostachos de orixe irlandesa. Pertence a unha ilustre familia de Boston, con antepasados gloriosos. Convertido en garavanzo negro, este tipo listo, malvado e medio tolo, roubou varios cadros de Rembrandt e de Vermeer.

O que a el lle gusta, non obstante, son as espadas dos samurais, das que ten unha colección que vale varios millóns de dólares, supoño que adquiridas de calquera maneira. Non digo que roubadas porque este personaxe ten a teoría de que en arte non hai roubos: os museos son simples depositarios temporais do seus tesouros.

Aínda que Connor é un tipo de coidado, con varios tiroteos coa policía resoltos de maneira expeditiva, non obstante non se pode dicir del que non sexa un home sensible. Nunha ocasión dixo que a idea de ter un Rembrandt, aínda que sexa por pouco tempo, resulta excitante para calquera. Esa foi a razón de que un dos cadros que roubou no Gardner Museum llo permitise gardar durante tres meses debaixo da cama a un amigo. Este, ao saber agora que a pintura era falsa, xurou matar a Connor. Outro detalle de sensibilidade.

Esta columna publicouse orixinalmente o 10 de marzo de 1998.