Hai un par de anos, nunha viaxe a París, ceamos xuntos un grupo de amigos, case todos franceses, relacionados co mundo da literatura. Un dos comensais era un home alto, moi alto, elegante e alegre, actor de profesión e tradutor de Federico García Lorca. Durante a velada, que se prolongou ata moi tarde, a min non me saía da cabeza a idea de que aquel mozo, que eu sabía portador da morte no seu sangue, igual que o amigo que o acompañaba, estivese tan contento aínda sendo consciente do seu destino.
Foi una das persoas máis simpáticas da reunión, na que participou contando historias curiosas, coma a que lle sucedera un día en Hong Kong, cando un chinés pretendeu roubarlle un dente por culpa dun rito que tiña que cumprir, destinado a evitar a morte dunha filla a mans dun espírito que vivía no interior duns canos.
Non perdeu o sorriso nin sequera cando un dos asistentes fixo unha broma pouco afortunada sobre mariquitas. El respondeu coa mesma indiferenza que todos os demais, pois a ninguén lle fixo graza aquela saída de pata de banco, bastante burra e sen humor. Era demasiado intelixente para deixarse molestar por tan pouca cousa. Ao rematar a cea, despediuse con naturalidade, aínda sabendo que quizais era para sempre. Onte chamoume unha amiga para dicirme que se acababa de queimar como un bonzo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 1 de marzo de 1997.