La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Saúdo na rúa

Onte pola mañá, mentres camiñaba pola rúa, un señor saudoume cordialmente cun “ola” seguido polo meu nome e primeiro apelido. Era un home duns sesenta e tantos anos, de pelo branco e cara ancha, moi corpulento. Fixen un esforzo grande de memoria para recordar de que cousa o coñecía, pero non conseguín nada en limpo. De maneira que optei por falarlle como se o tratase de toda a vida, disimulando o meu desconcerto e mantendo a conversa nun ton neutro que non lle permitise a el descubrir a verdade do meu despiste.

Non era a primeira vez que me sucedía. Hai anos, un día deille un par de bicos a unha rapaza en plena rúa, pero aos poucos segundos xa tiña a seguridade de que non a coñecía de nada e que a confundira cunha amiga. Foi ela quen resolveu o incordio con graza, dicindo: “Non nos coñecemos, pero podemos … Seguir leyendo

A casa de Isla Negra

Aínda que a casa de Pablo Neruda está nun lugar chamado Isla Negra, preto de Valparaíso, en realidade non se trata de ningunha illa, senón dun mirador espléndido sobre o Pacífico, un mar moito menos manso do que parece indicar o seu nome. Tampouco se pode dicir que aquilo sexa propiamente unha casa, senón un pequeno poboado composto por varias edificacións de pedra, independentes entre si. Máis que un espazo para vivir, semella un escenario para actuar, o teatro que o poeta levantou para representar a súa vida.

Unha vida dominada pola realidade invasora do mar, a gran metáfora. Neruda víao desde o salón, desde o comedor, desde o bar, desde a cama. E dentro da casa tiña máis de quince mil caracolas, áncoras, ducias de barquiños metidos en botellas e, sobre todo, mascaróns de proa. Estes últimos danlle á unha das estancias, a preferida polo poeta, o aire húmido … Seguir leyendo

Cousas de animais

No ano 1946, cando Heinrich Harrer chegou ao Tíbet, ocorréuselle construír un dique de terra para defender unha parte da cidade de Lhasa das augas do río Drichu. Para levar a cabo unha obra tan xigantesca, non contaba con máis medios que a súa vontade de ferro, a ilusión iluminada do aventureiro que era e a paciencia franciscana dos habitantes do país, dispostos a cooperar coa loucura dun tipo curioso que despois de andar perdido durante dous anos polas montañas máis grandes do mundo, acabou establecéndose naquel país.

Conta Harrer que a construción do dique, que se fixo a man, foi como unha festa. Mentres os nativos ían dun lado para outro, cargados con enormes cestos cheos de terra, non deixaban de rir. De cando en vez, non obstante, paraban o traballo, arremuiñábanse en pequenos grupos, daban grandes voces e saían correndo.

Iso sucedía cando atopaban un verme ou calquera … Seguir leyendo

Unha mirada

O outro día, para aproveitar estas primeiras calores de marzo, senteime nunha terraza coa intención de beber unha cervexa fresca e practicar durante unha horiña a doce vagancia de non facer nada. Gústame ver pasar xente, imaxinar a historia que se esconde detrás de cada rostro e practicar en solitario o cotilleo inocente de furgar por pura vía de hipóteses na vida dos demais. Non vin nada raro, quizais un par de tipos torvos, sobre todo un deles que rosmaba protestas polo baixo porque as cadeiras invadían as beiras.

Sorprendeume ver a cantidade de cousas que a xente leva nas mans: bolsas de plástico, paquetes, bicicletas, caixas, cans pequenos, periódicos, mesmo de cando en vez individuos que van lendo un libro pola rúa. En xeral, as mulleres van máis cargadas que os homes; e os vellos máis cargados que os rapaces novos.

Un individuo ensumido, con aspecto avinagrado, pareceume que … Seguir leyendo

Un tipo arrogante

Estes días pasados, cando falei aquí dalgúns escritores golfos de antes da guerra, ao recordar ao tunante de Pedro Luis de Gálvez, non citei nin a Antón del Olmet nin a Vidal y Planas, tan unidos a el. Os tres traballaban xuntos nun periódico ruín, dedicado a facer chantaxe. O director da publicación, o citado Olmet, un aristócrata de orixe sevillana con pinta de boi, vivía diso. O seu teatro de operacións estaba no Congreso dos Deputados, onde arrapañaba diñeiro a cambio de favores ou ameazando con escándalos.

Un dos cronistas máis fieis daquela época, Rafael Cansinos Assens, ten contado que este personaxe metía medo polo aspecto, unha mestura de forza física, arrogancia de señorito e aire diabólico. Ao pobre de Vidal y Planas, a quen tiña de redactor, humillábao ata o extremo de collelo polas solapas e colgalo da ventá.

Gozaba da consideración de irresistible coas mulleres, unha sona … Seguir leyendo