Un dos aspectos máis agradables destes días que pasei en Nova York foron as longas conversas que tiven con Joan Perucho, o escritor catalán, grande amigo de Cunqueiro. É un home sinxelo e inocente, que lles bota discursos aos camareiros, ás rapazas das librerías, ás azafatas, aos empregados de comercio… Son discursos literarios. Un día, por exemplo, mentres comiamos nun restaurante italiano, púxose a recitar, erguendo os brazos como un actor, versos da Divina comedia, diante do asombro da xente que escoitaba.
Perucho ten unha especie de imán para o misterio ou para o absurdo, que acoden a el como as moscas van ao mel. Unha noite, durante unha cea á cal asistían varias persoas, contou un episodio do que foi protagonista, con motivo dun acto solemne celebrado na igrexa dun mosteiro, no que tiña que dicir unhas palabras.
Cando estaba a punto de empezar a cerimonia, rompéuselle a cremalleira dos pantalóns do frac. Asustado, foi correndo á sancristía, onde algúns señores, entre eles un monxe, o propio sancristán e un funcionario, postos de xeonllos diante del, trataban de arranxar o desperfecto, pero sen éxito. No templo agardaban as autoridades, incluído un bispo. Finalmente, o escritor resolveu a papeleta dirixíndose ao estrado cos folios do discurso tapando o disparate. Díxonos que estivo a punto de desmaiarse.
Esta columna publicouse orixinalmente o 28 de febreiro de 1996.