Durante vinte e seis anos teño percorrido tantas veces o traxecto desde Galicia a Suecia en coche que podo describir media Europa con detalle, non polos seus accidentes xeográficos ou polos seus grandes monumentos, senón polas miudezas insignificantes da vida de cada día. Por exemplo, en Bélxica, nas inmediacións de Mons, onde se atopa o cuartel xeral da OTAN, coñezo un señor de pelo branco a quen vin moitas veces desde a autoestrada, pero do que non sei nada máis, a non ser que está sempre traballando no xardín.
Cando Saint-Exupéry, o autor de O principiño, estaba preparando os seus estudos para voar sobre España, como piloto, tivo un mestre fantástico. Non lle dicía onde estaba Guadix, senón en que lugar se atopaban tres laranxeiras que había nun campo, ou como se tiña que fixar nunha granxa determinada. Cousas así.
Onte pola mañá trouxéronnos o ordenador dun amigo que acaba de morrer. Coñezo a súa biografía, lin os seus libros, asistín ás súas conferencias, sei o que pensaba sobre moitas cousas, pero nunca tivera unha visión tan real da súa vida coma hoxe. Gústame a parte menos visible da realidade, por iso non me importa que Bélxica sexa un señor de pelo branco visto desde unha autoestrada ou que España se reduza a un grupiño de tres laranxeiras, pero cústame aceptar que os soños dun amigo estean dentro dun ordenador.
Esta columna publicouse orixinalmente o 27 de febreiro de 1998.