La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Por non perder o costume, fun pasar o domingo de entroido a Xinzo de Limia cun grupo de parentes e amigos. A iso da unha e media da tarde cheguei á miña vila, pero fíxeno a corpo xentil, é dicir, sen disfrace de ningún tipo, o cal, como xa teño contado noutras ocasións, convérteo a un en obxectivo inevitable dos grupos de pantallas, autorizados a collelo en brazos e levalo, polas boas ou polas malas, a pagar unha ronda no bar máis próximo.

Decateime do meu estado cando ía andando por unha rúa, á procura da xente coa que estaba citado, e vin como atrapaban un par de infelices, probablemente forasteiros, pois os nativos nunca caen niso. De maneira que me desviei da ruta principal, elixín as rúas menos transitadas e púxenme a buscar unha tenda onde puidese adquirir algo que poñer, fose o que fose. Non tardei en atopala, moi ben abastecida, ademais. A oferta era tan ampla e variada que, como sucede sempre coa fartura, converteu a elección nunha dúbida paralizante. Nin sequera a boa disposición do tendeiro era capaz de axudar.

Probei distintas clases de sombreiros, algúns tan bonitos que se podían tomar por prendas normais, ineficaces para cumprir o obxectivo perseguido. Despois de moitas voltas, optei por un de color encarnada. Porén, pareceume pouco. Consultei co señor da tenda, que estivo de acordo e aconselloume que levase unhas gafas con nariz incorporado e bigote. Non me convencía moito, pero como era tarde, aceptei. De xeito que saín á rúa daquela maneira. As primeiras pantallas que atopei, botáronse a rir, cousa que non me gustou nada. Entón parei diante dun escaparate con espello. Tirei con todo. Resultaba máis digno aceptar o perigo.

Esta columna publicouse orixinalmente o 15 de febreiro de 1999.