Alá polos anos cincuenta había un señor de Feces, na raia portuguesa de Verín, que tiña fama de ser un dos contrabandistas máis listos de toda España. Hai quen conta aínda hoxe que nunha ocasión pasasou varios camións de mercadoría barata pola aduana para distraer aos gardas mentres polo río atravesaba cun cargamento importante ao lombo de catorce mulas. Eu coñecín ao tal individuo, que era simpático e falador, con cara de listo. Para redimirse dos moitos pecados cometidos, encamiñou a un dos fillos cara á carreira da xustiza.
Nas miñas terras da Limia, o contrabando era cousa da xente da montaña, incluídos algúns curas. Recordo un deles que ía e viña a Portugal como perico pola súa casa, ata que un día lle pecharon a fronteira para sempre: o señor abade, que era bravo, liouse a tiros cos gardiñas para sacar unha amiga do cárcere de Chaves.
Co asunto da raia, por alá abaixo fixéronse algunhas fortunas: aínda quedan boas casas e rendas que seguen gastando os netos. O resto foi oficio de pobres: uns quilos de café para gañarunhas cadelas ou a emoción dalgúns infelices que compraba nunhas poucas toallas para a muller e falaban despois cos amigos da aventura e do risco pasados na fronteira. O sábado observei en Portugal que, a pesar de que xa non hai aduana, hai xente que segue escondendo as botellas de viño no coche como se fose á guerra.
Esta columna publicouse orixinalmente o 13 de febreiro de 1995.