Hai cousa de quince anos, tivemos na casa unha gata que estaba tola. Nin me acordo como se chamaba. Ao principio, só atacaba a xente de fóra, sen excluír aos nenos, aos que se lles colgaba nas costas coa furia rabiosa dun tigre pequeno. Por último, metíase tamén con nós, sempre a traición e sen aviso. Un amigo de Ourense librounos dela coa idea de reeducala, pois estaba convencido de que aquela loucura tiña remedio cun simple cambio de aires. Soubemos que un día a fusilou no monte, metida nunha caixa de cartón.
O outro día, un veciño díxome que tiña unha galiña ruín, mala persoa. Non deixa comer ás compañeiras, ás cales ataca a picotazos, e prefire rebentar dunha enchenta antes que permitir que lle coman un gran de millo. Está gorda e repoluda, incapaz de moverse, e cada vez parécese máis a un pavo ou a unha ovella.
O dono colleulle noxo, tanto que non sabe que facer. Houbo unha época en que tiña decidido matala e preparala con arroz, pero só de pensalo quítaselle o apetito, a pesar de que lle encanta a paella. Agora agarda por un sobriño que vive en Barcelona e que vai vir polo Entroido. Como o forasteiro e o animal non se coñecen, esa circunstancia pode facilitar as cousas. Se o plan non funciona, vailla regalar a unhas monxas. Díxenlle que me parecía moi ben. Ao tempo que fai unha obra de caridade, pode salvar a alma da galiña.
Esta columna publicouse orixinalmente o 10 de febreiro de 1996.