O sábado pola tarde baixaba eu andando pola rúa Carral, en Vigo, cando vin dous policías, un par de rapaces novos vestidos con uniforme azul, que saíron dun coche oficial e se dirixiron cara a un mozo de aspecto desastrado que estaba sentado no chan. Víase ben que o individuo non estaba pasando un bo momento. A porción da cara que se lle podía adiviñar a través dunha barba longa e sucia, moi negra, tiña unha acentuada cor branca, tirando ao amarelo enfermizo da cera. Ía vestido con pouca roupa, a pesar do frío que corría.
Os policías achegáronse a el, preguntáronlle que lle ocorría e non conseguiron máis resposta que un rosmido de anoxo, rouco e baixo, imposible de entender. Durante uns segundos, os dous axentes miraron un para o outro sen dicir nada, un deles volveu os ollos cara ao ceo e volveron preguntarlle se estaba ben.
Desta vez o xesto de aborrecemento do rapaz foi acompañado dun berro gangoso, pero enérxico e claro, seguido dunha interxección desas que antes se confesaban. Nese momento,unha señora que pasaba pola rúa, ao cruzarse comigo díxome con voz rabiosa e ton cómplice: “¡Xa están aquí estes asasinos!” Despois seguiu andando costa arriba como se nada, mesmo co aire inocente de quen vai á misa. Cando eu din a volta para torcer cara á Alameda, os dous homes preguntábanlle por terceira vez ao rapaz aquel se lle pasaba algo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 8 de febreiro de 1994.