La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Único

O outro día, mentres tomaba café e esperaba por uns amigos, escoitei unha conversa. Nisto de escoitar o que falan os demais teño claro que, en circunstancias como a citada, a curiosidade  benefíciase, sen necesidade de ser mal educado, da tendencia que hai no noso país a falar en voz tan alta que os secretos se converten en auténticas proclamas destinadas ao público circundante. Ou sexa, que non son indiscreto nin cotilla, aínda que isto último non sempre se pode considerar un defecto. Os que falaban eran tres mozos con aire intelectual, un deles con barba descoidada, como corresponde, chupa desastrada e zapatóns.

Era o que levaba a voz cantante. Tiña unha concepción do mundo. Primeiro falou de Internet, despois de Fukuyama e por último do feito de que hoxe non houbese un só filósofo no  mundo capaz de dar unha explicación global do que vai pasar nos próximos anos. … Seguir leyendo

Cousas de Joan Perucho

Un dos aspectos máis agradables destes días que pasei en Nova York foron as longas conversas que tiven con Joan Perucho, o escritor catalán, grande amigo de Cunqueiro. É un home sinxelo e inocente, que lles bota discursos aos camareiros, ás rapazas das librerías, ás azafatas, aos empregados de comercio… Son discursos literarios. Un día, por exemplo, mentres comiamos nun restaurante italiano, púxose a recitar, erguendo os brazos como un actor, versos da Divina comedia, diante do asombro da xente que escoitaba.

Perucho ten unha especie de imán para o misterio ou para o absurdo, que acoden a el como as moscas van ao mel. Unha noite, durante unha cea á cal asistían varias persoas, contou un episodio do que foi protagonista, con motivo dun acto solemne celebrado na igrexa dun mosteiro, no que tiña que dicir unhas palabras.

Cando estaba a punto de empezar a cerimonia, rompéuselle a … Seguir leyendo

Os soños dun amigo

Durante vinte e seis anos teño percorrido tantas veces o traxecto desde Galicia a Suecia en coche que podo describir media Europa con detalle, non polos seus accidentes xeográficos ou polos seus grandes monumentos, senón polas miudezas insignificantes da vida de cada día. Por exemplo, en Bélxica, nas inmediacións de Mons, onde se atopa o cuartel xeral da OTAN, coñezo un señor de pelo branco a quen vin moitas veces desde a autoestrada, pero do que non sei nada máis, a non ser que está sempre traballando no xardín.

Cando Saint-Exupéry, o autor de O principiño, estaba preparando os seus estudos para voar sobre España, como piloto, tivo un mestre fantástico. Non lle dicía onde estaba Guadix, senón en que lugar se atopaban tres laranxeiras que había nun campo, ou como se tiña que fixar nunha granxa determinada. Cousas así.

Onte pola mañá trouxéronnos o ordenador dun amigo que  … Seguir leyendo

Unha ventá en Berlín

Nunha parede do meu cuarto de traballo teño colgado un cadro que non representa máis que unha ventá. É un debuxo feito ao carbón que miro con frecuencia, sempre con cariño, aínda que nunca sen esa nostalxia doce que deixan en nós os recordos vivos das horas felices. Esa ventá pertence a un palacete berlinés situado á beira do lago Wannsee, non lonxe do lugar onde se suicidou de amor e desesperación o poeta Heinrich von Kleist. Por ela entraba o sol todas as mañás na miña habitación no mes que pasei alí.

Hoxe recibín unha chamada telefónica dunha amiga alemá, Elke Wehr, tradutora de gran prestixio no seu país. A institución que alberga a casa onde estaba a miña ventá, o LCB, un organismo oficial dedicado a conceder bolsas a escritores de todo o mundo, corre o perigo de desaparecer. A crise económica peta con forza nas súas portas.… Seguir leyendo

Unha estatua

Un amigo escultor acaba de vivir unha curiosa experiencia cun cliente a quen un grupo de persoas agradecidas decidiron facerlle unha estatua. Pero tamén unha historia quizais non tan rara, despois de todo. No primeiro encontro, o modelo pasou todo o tempo protestando do absurdo da situación en que se atopaga. Consideraba o cliente que a homenaxe que lle querían rendir era excesiva, sobre todo tratándose dunha persoa humilde como el.

Que se pasara a vida axundando aos demais non xustificaba que o quixesen inmortalizar daquela maneira, colocando a súa efixie no medio dunha praza da cidade onde residira a maior parte da súa vida.

Na segunda ocasión as cousas transcurriron de xeito plácido, en animada conversa entre o artista e o seu modelo. Este último descubriu que as horas que pasara no estudio ata entón  lle empezaban a resultar agradables. Ainda que, como confesou, en principio non  lle prestaba … Seguir leyendo