por amarxedotempo | Ene 26, 2016 | Marxe
Eu non sabía que Billy Wilder, o célebre director de cine, tivese fama de gafe. Ademais, polo que lin onte, bastante fundada. En 1960, cando estaba rodando a película O apartamento, morreu dun infarto un dos actores principais. Catro anos despois, o infarto tocoulle ao británico Peter Sellers, tamén dirixido por Wilder, aínda que sobreviviu. En 1966, durante a rodaxe de Fortune Cookie, a mesma doenza estivo a punto de acabar coa vida doutro dos actores do reparto. En 1981, foi Walter Matthau, que sufriu un accidente gravísimo ao tirarse por unha rampla mentres interpretaba un papel na película Aquí un amigo.
O propio Wilder ten contado o que lle sucedeu un día co seu axudante Noel Howard, que tiña tamén esa fama. O tal andaba nun gran coche deportivo, pero non tiña diñeiro para un abrigo, por iso o director lle prestou un. Unha mañá, ía Wilder … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 25, 2016 | Marxe
Pasaron xa dezasete anos. Un fermoso día de verán, limpo e claro, de temperatura agradable, un grupo de amigos faciamos sobremesa na casa de Ramón Piñeiro. Recordo, sentados no comedor, a un dos irmáns Sanatamarina a a súa muller, unha intelixente xudea americana que quería saber como tiña resolto eu algúns delicados problemas na tradución galega de O Principiño, a Ramón Martínez López, entón recén xubilado da súa cátedra nos Estados Unidos, a antón Sanatamarina e varia persoas máis. Por suposto, estaba tamén Isabel, a dona da casa, que ocupaba un asento á miña dereita.
A conversa era variada e ía desde as contínuas referencias á vida universitaria americana, que case todos os contertúleos coñecían, ata cuestións relacionadas coa situación política española en xeral e a detallada información que Piñeiro daba a cada pregunta que lle facían sobre o movemento galeguista en particular. Polas moitas horas que alí estivemos sentados … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 24, 2016 | Marxe
Onte, mentres facía cola na caixa dunha tenda, vin un home cunhas orellas descomunais. Como el me precedía, puiden observalo impunemente, polo menos ata que o sorriso malvado e cómplice doutro cliente me convenceu de que non era eu só quen miraba. Dábase a casualidade, ademais, de que o tal señor orelludo era máis ben pequeno, de cabeza reducida e ombros mínimos, polo cal, naquel conxunto tan minguado, os apéndices acentuaban aínda máis a cabronada. Non me pareceu, así e todo, que tivese complexo.
Non sei se terá algún fundamento o que vou dicir, pero sempre tiven para min que as persoas con esa desproporción auricular adoitan ser bondadosas, todo o contrario do que sucede cos narigóns, que en xeral son resentidos e malos. Debe ser porque un nariz mal feito, verdadeiro centro xeométrico da cara, é capaz de destruír un rostro, o cal dificilmente sucede coas orellas, esteticamente menos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 23, 2016 | Marxe
Segundo me contan por teléfono, morreu o Paquiño Cebola, un pobre de pedir que, alá polos anos cincuenta, andaba predicando os Evanxeos polas rúas. En realidade, o que predicaba era un discurso propio, que el confundía con pasaxes do Novo Testamento. Eu oínlle contar varias veces un episodio no que puña a Xesús de Nazaret no trance de resucitar un paxariño. Era un conto no que este morría dunha puñalada no corazón, asestada por un centurión que se dedicaba a matar porcos polas casas. Xesús collía o paxaro, dáballe un bico e dicíalle: “Pajarito bonito, yo te ordeno que vuelvas a volar”.
O paxariño percorría despois medio mundo e algúns anos máis tarde, cando Cristo estaba morrendo na cruz, quitáballe da cabeza a coroa de espiñas, que lle levaba polo aire ao Papa de Roma. Se alguén lle facía ver a contradición e lle recordaba que daquela aínda no existía … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 22, 2016 | Marxe
Era un rapaz que non pasaba desapercibido, en parte porque se comportaba dunha maneira bastante teatral, moi estudada. Pasaba as horas no Café Derby, en Santiago, con grosos libros en inglés diante, por máis que eramos moitos os que tiñamos a sospeita de que descoñecía completamente esta lingua. En política situábase nun radicalismo total, que lle permitía, sen moverse do café, descualificar altivamente todo canto facían os seus compañeiros na loita política universitaria. Eu sempre pensei que era un cuco.
Unha vez, despois dunha manifestación convocada na Praza do Toural, en parte instigada por el, sentado no café pola noite dixo que aquilo fora un xogo de nenos, unha actividade inocente, sen eficacia, pois non houbera nin cargas policiais nin detencións. Alguén, nervioso e indignado, chamoulle Capitán Araña.
Era unha boa definición do personaxe. Encaixou a nomeada con desgusto, consciente de que o seu conto lle acababa de ser destripado. … Seguir leyendo
