O xoves pola tarde, cando ía pola rúa a facer un mandado, ao chegar a un paso de peóns tiven que agardar durante algún tempo a que abrise o semáforo para atravesar a calzada. Había bastante xente esperando. De pronto, apareceron tres mociñas adolescentes, moi nerviosas, dicindo pecados veniais e berrando como galiñas alporizadas. Unha delas, sobre todo, con aspecto simpático e aloucado, maneira de ser tipo cabra, daba uns berros agudos de gaivota ensumida, como se estivese a punto de sucederlle algunha desgraza boba.
Pegando saltiños, falando co semáforo para que cambiase pronto, a rapaza miraba de fronte e repetía sen parar, entre berros e afogos, pero sen perder o sorriso: “¡Ay, que se va el puñetero!”. Un par de veces engadiu algunha expresión máis forte, sen importarlle o xesto refunfuñón dun señor de sombreiro e bigote, escandalizado.
Cando se puxo a luz en verde, a moza pegou un brinco e botou a correr. Imaxinei un rapazote guapo dobrando unha esquina, varios metros por diante, coa vantaxe daquel tempo perdido, non demasiado, pero suficiente para provocar un desencontro e amargarlle a tarde a aquela nena bonita. Fixen votos para que tivese sorte e que a carreira que levaba lle permitise superar a distancia. Os meus desexos perdéronse no aire. En realidade, a preocupación da mociña era máis prosaica. Colleu o autobús polos pelos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 31 de xaneiro de 1998.