Hai un par de días vin un home facendo de estatua no medio da rúa do Príncipe, en Vigo. Estaba subido no alto dun pedestal, vestido cunha chaqueta vermella e coa cara completamente pintada de branco. A postura era hierática, conxelada nun xesto que consistía en ter a a cabeza un pouco inclinada, as mans abertas e adiantadas, como na actitude de dar un medio abrazo, algo caído. Era un individuo aínda novo, máis ben delgado, de nariz grande e ollos vivos. Daba a impresión de ser unha persoa tranquila e prácida.
Escuso dicir que me pareceu un louco, aínda que a pulcritude da roupa e a perfección con que estaba pintado me fixeron dubidar por algúns instantes. Tipos así vense ás veces facendo de anuncio ou reclamo. Faltáballe, non obstante, algún cartel que convertese en cousa útil ou racional o que tiña todo o aire de ser unha tolada.
A xente miraba para el deconcertada. Algúns rían e facían comentarios. Un par de traballadores que arranxaban unha farola dicíanlle de cando en vez frases irónicas e mortificantes, pero o home seguía inmutable no seu papel. Cando eu xa me ía, escoitei o aviso que lle mandaron: que tivese coidado coas pombas apostadas nas ventás do antigo xulgado, non fose que a algunha delas se lle escapase unha porcallada. Nese instante pasoume polo corazón o desexo de que un paxaro se lle pousase no ombro, como sucede coas estatuas.
Esta columna publicouse orixinalmente o 27 de xaneiro de 1994.