Onte, mentres facía cola na caixa dunha tenda, vin un home cunhas orellas descomunais. Como el me precedía, puiden observalo impunemente, polo menos ata que o sorriso malvado e cómplice doutro cliente me convenceu de que non era eu só quen miraba. Dábase a casualidade, ademais, de que o tal señor orelludo era máis ben pequeno, de cabeza reducida e ombros mínimos, polo cal, naquel conxunto tan minguado, os apéndices acentuaban aínda máis a cabronada. Non me pareceu, así e todo, que tivese complexo.
Non sei se terá algún fundamento o que vou dicir, pero sempre tiven para min que as persoas con esa desproporción auricular adoitan ser bondadosas, todo o contrario do que sucede cos narigóns, que en xeral son resentidos e malos. Debe ser porque un nariz mal feito, verdadeiro centro xeométrico da cara, é capaz de destruír un rostro, o cal dificilmente sucede coas orellas, esteticamente menos transcendentes.
Unha das cousas que me desconcerta de Bill Clinton é precisamente a parte baixa do nariz, esa pequena mazaroca coloradiña do remate que fai pensar nunha pataca. Se non estivese equilibrada pola boca, gordiña e redonda, e polos ollos, máis inocentes que francos, habería que imaxinar longas horas de tortura diante do espello durante os anos alporizados da adolescencia. É aí onde nacen os grandes resentimentos. Esperemos, polo ben do mundo, que ese nariz nunca fose un problema para o seu dono. Porque as orellas as ten pequenas.
Esta columna publicouse orixinalmente o 24 de xaneiro de 1993.