Ocorreu hai algúns anos, no Pazo de Mateus, en Portugal, nos días fríos dun duro inverno nevado. Durante o xantar, a señora que se sentaba á miña dereita, interrogoume sobre o interese que eu podía sentir pola literatura portuguesa. Faleille de Miguel Torga, agora desaparecido, coa admiración e o entusiasmo que sempre me inspirou a súa obra. Despois de dicirme que se notaba ben a devoción que eu sentía polo grande escritor, a señora preguntoume se o coñecía persoalmente. Díxenlle que non.
A continuación, a miña compañeira de mesa quixo saber cal era a imaxe que eu tiña de Torga como persoa. Respondinlle que en xeral a xente dicía del que era un home insociable e brusco. Poucos días antes aínda me contara alguén que dun lapote, o novelista lle tirara co micrófono a un locutor que lle pedira a súa opinión na rúa.
Aquela noite, con moito segredo, despois da cea, a señora levoume ata un salón do pazo que estaba pechado, petou na porta e do outro lado abriu un home alto e delgado, de aspecto asustadizo. Era o seu marido, Miguel Torga. Estivemos falando os dous sós, diante dun magnífico lume de carballo, durante horas, mentres fóra bruaba o vento. A escena repetiuse os días que seguiron. Desde entón, a estima que eu sentía polo escritor aumentou co coñecemento da persoa. Sirva este pequeno recordo como homenaxe.
Esta columna publicouse orixinalmente o 19 de xaneiro de 1995.