La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Unha moza nun semáforo

O xoves pola tarde, cando ía pola rúa a facer un mandado, ao chegar a un paso de peóns tiven que agardar durante algún tempo a que abrise o semáforo para atravesar a calzada. Había bastante xente esperando. De pronto, apareceron tres mociñas adolescentes, moi nerviosas, dicindo pecados veniais e berrando como galiñas alporizadas. Unha delas, sobre todo, con aspecto simpático e aloucado, maneira de ser tipo cabra, daba uns berros agudos de gaivota ensumida, como se estivese a punto de sucederlle algunha desgraza boba.

Pegando saltiños, falando co semáforo para que cambiase pronto, a rapaza miraba de fronte e repetía sen parar, entre berros e afogos, pero sen perder o sorriso: “¡Ay, que se va el  puñetero!”. Un par de veces engadiu algunha expresión máis forte, sen importarlle o xesto refunfuñón dun señor de sombreiro e bigote, escandalizado.

Cando se puxo a luz en verde, a moza pegou un … Seguir leyendo

Unha historia de navallas

No meu primeiro libro de relatos, Vento ferido, puxen na boca dun mozo adolescente unha frase na que di que a visión dunha navalla lle produce frío na cintura. En realidade, estaba falando de min. Sendo un neno de oito ou nove anos, un rapaz da miña mesma idade a quen lle chamaban o Zirallo, e que é hoxe unha excelente persoa, perseguiume a todo correr cunha navalla na man desde a Praza Maior de Xinzo de Limia ata o portal da miña casa. Desde entón, aquel é o sentimento que experimento diante dese tipo de armas.

Anos depois, cando lin a biografía de Mussolini escrita por Renzo de Felice, antes que a ideoloxía do personaxe, o que máis rexeitamento me produciu foi o costume que tiña aquel, sendo apenas un neno, de levar sempre navalla. Levala e utilizala, pois foi expulsado de tres escolas por atacar con ela a … Seguir leyendo

Os botóns dun traxe

Hai tres ou catro anos, paseando cuns amigos por Nova York, mentres nos dirixiamos ao Whitney Museum para ver unha exposición de pintura, un deles deume un golpe cómplice no brazo, ao mesmo tempo que me guiaba cos ollos nunha deter minada dirección. Aínda que tardei un pouco en reaccionar, deseguida me decatei de que cousa se trataba. Diante de nós, a dous ou tres metros, viña unha moza alta, máis ben altísima, espectacular e fermosa, mesmo deslumbrante. Non obstante, iso non era todo.

O resto estaba na roupa que levaba. Ía ataviada cun vestido transparente, como de gasa ou encaixe, que sería absolutamente golfo se non fose tan elegante. Era evidente que non se trataba de ningunha piriquita audaz e trapalleira, senón dunha muller guapa vestida cun deses modelos carísimos que se ven nas pasarelas.

Acabo de ver nunha revista as coleccións de primavera que se presentaron recentemente en … Seguir leyendo

O diario dun neno

O sábado pola tarde, un amigo estívome contando o que lle sucedera o día anterior, despois de pasar varias horas revolvendo entre papeis vellos, tratando de poñer orde nun caos de moitos anos. Nunha caixa de cartón comida polos ratos atopou unha libreta pequeniña de pastas negras, xa esquecida, na que fora escribindo un diario, alá nos seus tempos de estudante no instituto. Púxose a lelo con curiosidade e acabou deprimido. Tirou a conclusión de que, xulgando polas cousas simples que anotaba,era bastante parvo.

Non o dicía por dicir, senón que se vía triste, como se descubrise de pronto que era menos intelixente do que pensaba. Un día escribiu, por exemplo, que lle encantaría ver o Papa e que esa sería a primeira cousa que faría cando fose maior e dispuxese de cartos para ir a Roma. Outro día puxo que non lle gustaba o salchichón.

Eu díxenlle que o … Seguir leyendo

Unha estatua

Hai un par de días vin un home facendo de estatua no medio da rúa do Príncipe, en Vigo. Estaba subido no alto dun pedestal, vestido cunha chaqueta vermella e coa cara completamente pintada de branco. A postura era hierática, conxelada nun xesto que consistía en ter a a cabeza un pouco inclinada, as mans abertas e adiantadas, como na actitude de dar un medio abrazo, algo caído. Era un individuo aínda novo, máis ben delgado, de nariz grande e ollos vivos. Daba a impresión de ser unha persoa tranquila e prácida.

Escuso dicir que me pareceu un louco, aínda que a pulcritude da roupa e a perfección con que estaba pintado me fixeron dubidar por algúns instantes. Tipos así vense ás veces facendo de anuncio ou reclamo. Faltáballe, non obstante, algún cartel que convertese en cousa útil ou racional o que tiña todo o aire de ser unha tolada.… Seguir leyendo