O home do que vou falar aquí xa non vive. Chamábase G. E. Moore e formou parte daquel brillante cenáculo de Cambridge que contaba con individuos tan estrafalarios e intelixentes como Bertrand Russell, que era un lascivo, ou Wittgenstein, que domesticaba paxaros, ou o matemático S. Ramanujan, que un día viu chegar no taxi número 1729 ao seu colega G. H. Hardy, díxolle que aquel era o número máis pequeno que é dúas veces a suma de dous cubos e deixouno varios meses pensando ata que puido demostralo.
Polo que respecta a Moore, fumaba en cachimba dunha maneira moi curiosa. Cando tiña cargada a pipa, co tabaco ben apertado, acendía un misto para prendela. Nese instante, co xesto suspendido, empezaba a falar coa súa característica voz pausada, unha miga gangosa, mentres o lume se consumía pouco a pouco.
No momento en que sentía arder os dedos, apagaba o misto e, sen deixar de falar, acendía outro, que aos poucos minutos seguía a sorte do anterior. Así ata que acababa coa caixa, todo sen dar unha soa chupada. Hai quen di que era puro despiste. Outros pensan, non obstante, que tal conduta tiña que ver co realismo e a prudencia daquel filósofo que tanto defendeu o sentido común. Acordeime del despois de escoitar na televisión a un político entusiasmado coa folga xeral: pareceume que fumaba dun xeito pouco sensato.
Esta columna publicouse orixinalmente o 24 de decembro de 1993.