De pronto, non sei por que razón inconsciente, véxome a min mesmo sentado con outros rapaces da miña idade no duro banco dunha capela, hai moitos anos, escoitando con atención un cura vello que nos predica con fervor. Paréceme que aínda sinto o seu sermón. Palabra en ristre, co ardor dunha fe sen mácula, aquel home trata de conducirnos con agarimo cara ao mundo feliz da santidade. Está falando contra a tepedez, ese estado morno da alma, nin frío nin quente, que polo visto provoca o vómito de Deus.
Cando saio da capela, estou disposto a deixarme queimar no fogo do amor divino. De entrada, collo o balón de coiro que me acaba de regalar un tío meu e póñoo a disposición dos meus compañeiros. Para espantar a temida tepedez da miña alma, non só decido non xogar, senón que fago de recollepelotas, ao servizo dos demais.
Unha estafa. Quen inventou un Deus tan quente estaba equivocado. Descubrino anos despois na casa dos meus pais durante unha sobremesa, na discusión entre dous curas: contido, ponderado, cortés, o primeiro deles; exaltado, colérico, agresivo, o segundo. Nun instante, tiven a intuición de que Deus era un ser tranquilo, que non vomitaba á xente apacible e dubitativa, e que ademais elixía entre ela os seus amigos: non os cálidos de corazón, que todo o queiman, senón os serenos. Agora enfróntanse en Israel.
Esta columna publicouse orixinalmente o 13 de decembro de 1993.