La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

O outro día, mentres agardaba por unha amiga nun café, vin unha señora roubando. Non era unha señora con aspecto de necesitada, senón todo o contrario, ben vestida, cuberta de ouro, cos mobles todos instalados no seu sitio, desde as orellas ata os pulsos das mans, e con complementos dos bos, incluído bolso de marca e pano de seda dunha coñecida firma francesa. Estaba soa, fumando e mirando con certo nerviosismo para os lados. Digo certo porque tampouco daba a sensación de estar demasiado preocupada, pois aínda sen ser un experto en psicoloxía, eu xa tiña adiviñado a intención desde o mesmo instante en que reparei na súa presenza.

O obxecto da concuspiscencia da señora non era outra cousa que o cinseiro que estaba sobre a súa mesa. Non se trataba, non obstante, de nada do outro mundo, senón dun exemplar barato, coas letras dunha bebida, construído en aluminio e bastante feo. Eu tiña un exactamente igual no meu sitio e puiden observalo con detención. Nin regalado, vamos.

Houbo un momento en que me decatei de que eu lle estaba chafando o roubo á señora, debido a que me atopaba fronte dela, a uns dous metros. Entón decidín facilitarlle o traballo e funme virando cara a outro lado, ata poñerme de costas. Foi remedio eficaz porque non tardou nin dous minutos en marchar. Naturalmente, cando mirei, o cinseiro xa non estaba na mesa. O camareiro deuse conta porque mo veu comentar. O problema non é que levase ese cinseiro, dixo, senón que cada día leva un, desde hai un mes. Pregunteille que dicía o dono e respondeume: “É un tipo raro. Dálle a risa”. Logo engadiu: “Debe estar algo tolo”. Tranquiliceino. Díxenlle que os tolos non rin. Entón foise rápido e mirándome con aprensión.

Esta columna publicouse orixinalmente o 12 de decembro de 1999.