Onte pola mañá, cando saía dun garaxe público de deixar o coche para ir traballar, cruceime cun home enfadadísimo, un dos homes máis enfadados que vin na miña vida. Máis que enfado propiamente dito, ou cabreo ou indignación, era rabia furiosa. Notábaselle na cara, que levaba acendida coa color vermella intensa dun pemento morrón, e na voz, que soaría a trono apocalíptico senón fose porque tiña tons de grilo, afrautada e un tanto avícola, como de pito. Falaba por teléfono móbil en plena rúa, baixo a chuvia que caía naquel momento e que o mollaba.
Aínda que a xente desmesuradamente indignada resulta sempre algo cómica, aquel señor, a pesar da voz, non parecía ridículo. Supoño que esta apreciación miña tivo que ver coas palabras que estaba pronunciando, pois non xuraba nin dicía interxeccións, senón que repetía unha e outra vez que fora enganado, que lle mentiran, que aquilo que estaba a escoitar non formaba parte do trato e que nunca se acordara así. Naturalmente, eu non sabía a que se refería, pero debía de ser cousa de cartos.
De bastantes cartos, imaxinei, porque o home tiña aspecto de anguriado, como de algún que acaba de sufrir un quebranto grave. Deume a impresión, por outra parte, de que, ao pechar o teléfono, estaba a punto de chorar. Iso foi todo o que conseguín observar no escaso tempo que puiden velo e escoitalo. Logo, cada un de nós seguimos direccións opostas, eu cara á tranquilidade, el probablemente cara á desesperación. Marchei pensando que se a vida fose como unha selva, aquel home batera coa fera máis temible, é dicir, polo peor dos bichos, que xa sabemos todos cal é.
Esta columna publicouse orixinalmente o 30 de novembro de 1999.