La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

A selva

Onte pola mañá, cando saía dun garaxe público de deixar o coche para ir traballar, cruceime cun home enfadadísimo, un dos homes máis enfadados que vin na miña vida. Máis que enfado propiamente dito, ou cabreo ou indignación, era rabia furiosa. Notábaselle na cara, que levaba acendida coa color vermella intensa dun pemento morrón, e na voz, que soaría a trono apocalíptico senón fose porque tiña tons de grilo, afrautada e un tanto avícola, como de pito. Falaba por teléfono móbil en plena rúa, baixo a chuvia que caía naquel momento e que o mollaba.

Aínda que a xente desmesuradamente indignada resulta sempre algo cómica, aquel señor, a pesar da voz, non parecía ridículo. Supoño que esta apreciación miña tivo que ver coas palabras que estaba pronunciando, pois non xuraba nin dicía interxeccións, senón que repetía unha e outra vez que fora enganado, que lle mentiran, que aquilo que estaba … Seguir leyendo

Malabarismo profesional

Había na tertulia de Vicente Risco, no Ourense de hai preto de corenta anos, un señor que gozaba do privilexio de ter televisión na casa. Con frecuencia traía noticias ao café de cousas que o impresionaban, especialmente as que se referían aos alardes de destreza dos equilibristas ou saltimbanquis, que daquela participaban con grande éxito nun bo número de programas. Un día chegou enfurruñado porque un destes artistas, que entón actuaban sempre en directo, cometera un alto número de chapuzas imperdoables.

El, polo menos, non llas perdoaba, para o cal se valía dun argumento que empregaba constantemente nas súas críticas, fosen do tipo que fosen. Dicía que quen asumía o risco de actuar en público para os demais, aínda que se tratase dun simple bufón, debía comportarse, tanto por orgullo como por dignidade, de xeito profesional.

Ignoro que pensaría aquel home tan estrito se vise, como vin eu onte na … Seguir leyendo

Un cura resolutivo

Creo que xa teño expresado aquí noutras ocasións a miña simpatía humana por eses curas de aldea que había antes, grandes comellóns e xogadores de cartas, bos cazadores, que non andaban sobrados nin de latín nin de teoloxías, pero que en xeral eran boas persoas. Educados no seminario para comprender sutís conceptos relacionados coa substancia ou a transubstancia, ao final debían predicar para xentes que non entendían máis aló dos contos sinxelos que lles contaban sobre as vidas dos santos.

Nas miñas terras da Limia falábase de varios destes cregos, algúns dos cales se tiñan enfrontado a tiros cos atracadores. Eu mesmo coñecín un deles, a quen uns bárbaros lle machacaron a pedradas a placa do Sagrado Corazón que lucía na porta do patio e que llela obrigou a repoñer, apuntándolles cunha escopeta.

Nun lugar de Santander aparece agora un cura desfacendo a martelazos unha lápida bendicida polo bispo hai … Seguir leyendo

Un taxista

Pois resulta que Caracas ten máis encanto do que eu pensaba ao principio. Sacando o problema dos ranchitos, esas pequenas construcións de ladrillo sen revestir que enchen os cerros que rodean a cidade, esta non é fea, aínda que si profundamente caótica. As cousas funcionan bastante mal. Sen ir máis lonxe, aquí no hotel, unha instalación de luxo, non dan os recados, dinlles aos periodistas que saímos a pasear cando estamos agardando por eles nun salón próximo ou tardan media hora en servir un café.

Onte subín ata El Hatillo, unha zona turística de visita obrigada, a media hora do centro. O taxista, un home educado e de trato agradable, que antes da crise financeira que practicamente arruinou o país traballaba nun banco, pareceume un exemplo perfecto deste caos do que falo. E supoño que debe haber taxistas peores.

Para empezar, lía o periódico mentres conducía, despregándoo sobre o volante … Seguir leyendo

Un paseo pola capital

Estiven en Madrid para dar unha conferencia na Fundación Ortega y Gasset. Despois de cumprir co cometido, que foi pola mañá, decidín practicar ese vicio virxinal e grato que consiste en andar de papón polas rúas, mirando o que sorprende, deixándose acariciar pola voluptuosidade inocente da preguiza. Nunha cidade grande sempre hai moito que ver, sobre todo en espectáculo humano, máis agora que a economía do país fai emerxer tipos raros, desgraciados ou senvergonzas.

Destes últimos vin trileiros e individuos torvos que ofrecen reloxos de ouro a prezos de ganga. Nas inmediacións, periquitas dispostas a gañar o día antes de comer… Do capítulo das desgrazas, mellor non contar: a miseria ten agora un rostro amarelo, de campo de concentración, absolutamente triste e desamparado.

No apartado de raros, notei a presenza de varios predicadores. Atopei tamén músicos de instrumentos imposibles, un deles tocando un artefacto feito cun paraugas e un orinal … Seguir leyendo