La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

A primeira vez que entrei no museo de L’Ermitage, na antiga cidade de Leningrado, que agora se chama de novo San Petersburgo, a moza que me acompañaba, unha rusa alta, loira e moi bonita, de ollos azuis, tivo un interese grande en que non deixásemos de ver un cadro famoso de Rembrandt, Danae, situado no segundo piso, nas salas onde se encontra unha das mellores coleccións deste pintor que hai no mundo. Cando estivemos diante del, notei que a rapaza choraba, aínda que sen bágoas, só coa humidade emocionada dos ollos. Despois, no xantar, que o dedicamos case enteiro a falar de pintura, confesoume que aquel era o seu cadro preferido: diante del recibira o bico co que soñara durante case dous anos.

Pouco tempo despois daquela visita ao museo, un día lin nos periódicos unha mala noticia. Un rapaz lituano, supoño que tolo ou algo atravesado, achegouse ao lenzo de Rembrandt, sacou un coitelo que levaba escondido e cravouno con furia nunha das virillas, é dicir, no que en castelán se chaman “ingles”, da figura feminina que aparece espida no cadro; logo botoulle ácido sulfúrico.

Hai uns días recibín unha carta de Tamara, aquela rapaza, coa que mantiven correspondencia desde entón. O seu amado cadro de Rembrandt volve estar no seu sitio, completamente restaurado, aínda que xa non se sabe que queda da pintura orixinal. A miña amiga non o volveu ver nin o pensa ver nunca máis. “Para min —dime na carta— é coma se o coitelo do bárbaro se cravase tamén nos meus labios”. Recoñezo que destruír unha obra de arte debe de ser un dos crimes máis grandes que se poden cometer. Con todo, neste caso, eu estou convencido de que foi moito peor destruír para sempre o bico que Tamara tiña gardado.

Esta columna publicouse orixinalmente o 21 de outubro de 1999.