Estes días pasados, ao recordar as diversas monxas que coñecín, citei a sor Pilar, a que máis tratei na miña infancia. Xa dixen que un día se xogou o ceo ao amosarme o cabelo para satisfacer a miña curiosidade de neno impertinente e fisgón, convencido de que as monxas eran todas absolutamente calvas. Tiña moita paciencia, non sei se natural ou adquirida por sacrificio e amor a Deus. Recoñezo que os rapaces eramos malos con ela, polo menos en cousa de facer trasnadas.
Polas tardes despois de xogar cos meus primos e comigo durante varias horas na casa de Beiro, sor Pilar procuraba encamiñarnos cara á igrexa coa intención de que fixésemos unha visita a Xesús Sacramentado, con oracións incluídas diante do Santísimo. Nos aproveitabamos aqueles momentos de seriedade obrigada para facela rir, co propósito de que cometese un pecado.
Ao principio púñase seria e dicía que co noso comportamento irreverente e atolondrado ofendiamos ao Neno Xesús. A nós non nos importaba. Despois, conforme aumentaba o nivel das nosas pallasadas, ela non tiña máis remedio que sucumbir e ría abertamente, ás veces ata verter lágrimas. De todos os xeitos, os rapaces queriámoslle ben. Non obstante, un día sentinme moi distante daquela muller. Foi cando souben que non se chamaba sor Pilar, un nome que me parecía precioso, senón simplemente Eladia.
Esta columna publicouse orixinalmente o 17 de outubro de 1997.