Aproveitando estes días de vacacións regaladas polas coincidencias do calendario, uns amigos madrileños que teñen casa no val de Tebra desprazáronse ata aquí para gozar duns días de descanso, el das súas actividades como médico nun importante centro hospitalario e ela do traballo que realiza nunha empresa na que desempeña tarefas de tipo administrativo e contable. Son bos amigos, ambos os dous moi ben dotados para a tertulia, o cal fai que, cada vez que veñen e chaman, sexa como o anuncio dunha festa. Desta vez celebrámola nun restaurante da Guarda, á beira do mar, gozando ademais dun tempo espléndido, esa marabilla azul, con sol e boa temperatura, que rematou onte coa chuvia que agora nos mete no outono.
O meu amigo, fillo dun pai famoso, é home moi intelixente, sabe unha cantidade inmensa de cousas raras, incluídos os nomes de ríos, montes e vales de calquera parte de España, e coñece vida e milagres de media humanidade, tanto de persoas da vida pública como de seres humildes e anónimos, que son aqueles polos cales sente el unha maior predilección, pero non beatería.
Digo isto último porque, durante o xantar, contou que na aldea onde ten a súa casa, hai un par de enfermos graves, ambos os dous sen posibilidade de seren curados, cousa que saben. Polo visto, viven fronte por fronte un do outro e pasan as horas espiándose a traveso da ventá, disimuladamente. Segundo o meu amigo, o único que os mantén vivos agora é a vontade de non morrer primeiro, a decisión heroica de resistir aínda que só sexa unhas poucas horas máis. Confeso que cando mo contou, non me pareceu mal. No fondo, esta parte negra da vida, tan sórdida, encerra unha certa grandeza. Oxalá morran simultáneos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 13 de outubro de 1999.