Hai anos, un día baixabamos en barquiño polo río Moscova o escritor catalán Joan Perucho e mais eu, mesturados entre rusos de provincias que viñan coñecer a capital. No mesmo lugar do embarque, cando xa estabamos a varios metros do atracadoiro, vimos en terra un borracho impoñente, gordo e grande como un oso enorme, que se achegaba á beira pegando traspés, daba a sensación de que ía caer á auga, recompuña o equilibrio dunha forma aparentemente milagrosa e volvía iniciar o mesmo baile.
A altura entre o muro do canal e o nivel do río era de varios metros, de maneira que parecía que o home corría un perigo serio de precipitarse e morrer. Cada vez que se aproximaba ao bordo, a angustia que eu percibía no rostro do meu compañeiro, idéntica á miña, contrastaba co sorriso melancólico e tranquilo dos rusos.
Nas dúas horas que durou a excursión, escenas como aquela, con tipos igualmente bébedos, empeñados nunha aventura circense sen rede, vimos varios. Sempre a reacción dos nativos que viaxaban con nós era a mesma: semellaban divertidos e comprensivos, nunca preocupados, mesmo con cara de mirar con simpatía a todos aqueles individuos embotellados nunhas trancas formidables. Quizais os rusos teñan unha concepción menos dramática dos riscos e os perigos; por iso non lles importa ter un presidente borracho.
Esta columna publicouse orixinalmente o 12 de outubro de 1994.