Estes días pasados, cando estaba en Nova York, ao volver á casa polas tardes e sentarme diante do ordenador para escribir os artigos desta columna, era tan alto o número de imaxes que me acudían á cabeza que forzosamente tiña que facer unha selección. As rúas daquela cidade son un teatro inacabable. Un pode pasar horas vendo gordos, por exemplo, e atopará os gordos máis enormes do mundo, xente de carnes desbordadas que parecen paquidermos. Tamén se pode fixar un nos mendiños, que son tan pobres que ata figuran nas guías de turismo. Aínda que máis que pobres semellan a pobreza mesma, o desvalemento absoluto, o desastre.
Algúns deles, cos signos da peste impresos nunhas caras cheas de pústulas, piden no metro. Sempre hai almas que vencen o medo a achegarse a aqueles seres apocalípticos e danlles unhas moedas. Outros nin sequera piden, están expostos, a punto de caer, igual que un monumento en ruínas. Son distintos dos tolos, que tamén abundan, e que se limitan a cantar ou facer a trompeta ou falar sós.
Nada diso atopei onte na rúa, cando saín. Aquí todo é máis normal e dá a sensación de que os ollos quedasen baleiros, incapaces de descubrir ningunha cousa que comentar porque, nun primeiro momento, nada chama a atención. Se Nova York parece un teatro, aquí a xente só parece xente, non acontecementos nin espectáculos, simples persoas que andan no medio e medio da vida. Naturalmente, iso non quere dicir que aquí non ocorran historias dignas de seren contadas. Sen ir máis lonxe, onte vin un señor camiñando cunha carreta de reparto entre o tráfico. Camiñaba asubiando, coma se estivese contento. En todas partes pasan cousas.
Esta columna publicouse orixinalmente o 7 de outubro de 1998.