Non me estaba permitido despedirme de Nova York sen que a vulgaridade do tópico máis parvo me recordase a outra parte da realidade desta cidade tan fermosa. Onte pola mañá, á primeira hora, cando preparaba as compras finais antes do regreso, achegueime á famosa librería Gotham, a moi poucos metros do hotel, coa intención de buscar uns libros non fáciles de atopar nas librerías da Quinta Avenida, asépticas e pulcras como farmacias, pero privadas dese cheiro inconfundible e universal que só se percibe entre libros vellos.
O día estaba precioso, cun aire azul e transparente que o tráfico intenso da Avenida das Américas non conseguía perturbar. Eu ía observando os grandes edificios, admirado unha vez máis desas siluetas elegantes de cristal, soberbias na súa altura, que proclaman rotundamente a beleza racional da proporción xeométrica.
De súpeto, detrás de min escoitei uns berros. Cando pasaron eses segundos de desconcerto que a conciencia necesita para pasar da normalidade ao extraordinario, vin un negro delgado como unha anguía que fuxía entre a multitude cunha carteira na man. Eu seguín, entrei na Gotham e púxenme a revolver entre os libros. Unha hora máis tarde saín feliz cun par de exemplares. Supoño que a aquelas horas o negro tería comprado tamén a súa mercadoría e estaría gozando da súa miseria nalgún recuncho podre da cidade.
Esta columna publicouse orixinalmente o 6 de outubro de 1994.