La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

A razón cortés

O xoves pasado, cando ía pola rúa do Barquillo en Madrid, camiño da reunión dun xurado, vin no medio da calzada un tipo aínda novo, de pouco máis de trinta anos, vestido con xersei azul e pantalóns grises, que coas mans postas en forma de buguina berraba sen recato en dirección a un piso alto.  Tardei en decatarme do que dicía, pero cando estiven máis preto del identifiquei con claridade o contido das voces que daba: “¡Señora marquesa! ¡Señora marquesa!” Así ata que a aludida apareceu timidamente no balcón.

Desde abaixo pareceume unha señora duns setenta anos, loura e ben vestida. Asomou a cabeza por riba da varanda e cun simple xesto, sen articular palabra, deu a entender que estaba disposta a escoitar. O mozo, que sen dúbida debía ser o porteiro, espetoulle un recado: que o electricista non podía vir antes das catro.

Comenteino aquel mesmo día pola tarde, … Seguir leyendo

Pequenas miserias

Un amigo preguntoume onte se o caribe ese do que falei aquí o outro día, que me fixo un par de falcatruadas en Alacant hai uns anos, apareceu por fin na conferencia que dei o luns na universidade. Por suposto que non. A realidade, a pesar da capacidade que ten para crear situacións máxicas, non sempre se comporta con esa alegría. O individuo aquel, ou moito me equivoco ou opera mais ben lonxe dos recintos académicos, que non me parece a min que sexan lugares demasiado propicios para a estafa.

Cando eu escribín que me gustaría velo por alí, non o dicía por pedirlle contas nin por afearlle a conduta, senón porque me apetecía atopalo de novo. Este tipo de xente cáeme simpática dunha maneira inevitable. Ser un perfecto senvergonza non significa necesariamente ser antipático, nin sequera un canalla.

Estou seguro de que o individuo aquel, que procedía dunha vila … Seguir leyendo

Culpas e culpables

Onte pola noite, cando regresaba para a casa, un pequeno grupo de alumnos de bacharelato tiñan cortado o tráfico na Gran Vía. Protestaban polas taxas que van pagar dentro duns anos, cando cheguen á Universidade. Era, polo tanto, unha manifestación previsora, pura cautela ante os males que lles poidan ocorrer no futuro. Nada que obxectar a unha defensa tan anticipada dos propios intereses. Nun país onde tantas cousas se improvisan, a planificación ten que ser considerada unha virtude.

A poucos metros dos manifestantes, un grupo de policías observaban os acontecementos, contemplaban con indiferenza as manobras ilegais que facían os automobilistas para fuxir do atasco e comentaban entre eles que a culpa destas cousas a teñen os pais, que lles deixan facer aos fillos todo canto queren.

En cuestión de culpas, xeralmente as cousas nunca son o que parecen. Está claro que para a maioría dos españois de antes, Franco non … Seguir leyendo

No Bar

O xoves pola noite, a iso das oito, fun ata o bar da miña aldea para ver un partido de fútbol que daban na televisión. O lugar estaba cheo de homes, aínda que ao final apareceu tamén unha muller, supoño que compañeira de algúns dos presentes, que estivo calada, sentada nun taburete, vendo a última parte do encontro. Chamoume a atención a falta de entusiasmo da xente, que non berraba nin se desesperaba, senón que simplemente seguía con interese as incidencias do xogo. Só porque eu xoguei ao fútbol de pequeno e coñezo moi ben as barbaridades que os afeccionados poden facer nun campo, non tirei a conclusión que tirou un amigo meu, a saber, que os galegos somos xente pacífica, tranquila e pouco apaixonada.

Por suposto, pero só cando non sucede o contrario. Eu recordo unha vez, nunha vila de Ourense que non vou citar aquí para que ninguén … Seguir leyendo

Cuestións de xeografía

Teño un amigo profesor na universidade de Wisconsin que de vez en cando lles gasta bromas aos alumnos americanos. Por exemplo, entra na aula, abre o periódico e finxe ler un suceso catastrófico, con moitos mortos e algún horroor adicional. Cando xa ten captada a atención dos rapaces, introduce o factor que máis l le interesa, un disparate xeográfico: por exemplo, o accidente tivo lugar na fronteira entre Francia e Rumanía. Resulta raro que ningún dos alumnos demostre ningún tipo de sorpresa ou intente corrixir ao profesor. A inmensa maioría ignoran que os dous países citados non son fronteirizos.

A ignorancia xeográfica doa alumnos americanos é xa proverbial en España, onde se cita sempre como exemplo rotundo da incultura dos habitantes daquel país. De poucas cousas se seinte máis orgulloso o antiamericano español que desta verdade absoluta, tantas veces comprobada, da que cada un coñece varios exemplos incuestionables, que uiliza … Seguir leyendo