por amarxedotempo | Sep 20, 2015 | Marxe
Unha rapaza americana chamada Andrea Zittel, de vinte e sete anos, decidiu un día coller un ovo de galiña, chocalo, criar o pito cando nacera, sacrificalo cando fora grande e finalmente disecalo. Unha historia só insignificante na aparencia, pois do que se trataba era de facer unha obra de arte encamiñada a explorar a cuestión da posesión e a propiedade, é dicir, como o feito de darlle a vida a un ser, neste caso o pito, concédelle tamén a un o dereito de matalo. O proxecto fracasou porque ao final a artista encariñouse co bicho.
É probable que tal decisión fose negativa para a arte, pero está claro que acabou sendo unha sorte para o polo, que agora vive, rodeado de mimos, nun apartamento de Nova York. Ademais, o fondo filosófico do asunto estaba mal concibido: quen tiña que decidir sobre a sorte do animal era a nai galiña, non … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 19, 2015 | Marxe
Creo que a palabra anano xa non é correcta. Escoiteillo dicir hai anos ao meu amigo Rafaelito Cacá, que andaba no Bombero Torero e que un día, nun programa de televisión, comentou que el prefería que lle chamasen pequeno. Digo isto porque o que vou contar tivo como protagonista a un señor desas características, a quen vin pola rúa, sometido ás monadas, seguramente inocentes na intención, como se verá despois, dun grupo de rapazotes en trance de divertirse sen se decatar de que lle estaban facendo mal a outra persoa.
Ía o pequeno el só polo medio dunha rúa peonil, cando de pronto, un dos mociños, que estaba parado coa pandilla diante dun comercio de fotos, púxose detrás del para medirse, non tanto para resaltar a altura desproporcionada do seu corpo adolescente, como para facer unha broma, convencido quizais de que a vítima non se ía decatar. Equivocouse porque recibiu … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 18, 2015 | Marxe
Hai xa bastantes anos, unha noite vin aquí, en Times Square, unha escena que, durante uns segundos, me tivo na dúbida de non saber se estaba contemplando a realidade ou asistía a algún tipo de ficción cinematográfica. Un grupo numeroso de policías, non menos de doce, chegaron correndo desde todas as esquinas da praza, pistola en man, e lanzáronse contra un rapaz, tamén armado, ao que derrubaron violentamente e mantiveron coa cabeza contra o asfalto, ata que chegou un furgón e o meteron dentro. Non se trataba dunha película, senón dunha detención. Como di un amigo meu americano, en Times Square calquera cousa é posible.
O que eu non podía imaxinar era o que me sucedeu onte pola noite, cando camiñaba por alí cuns amigos para buscar un sitio onde cear. De pronto, un señor parou diante de min e díxome: “¡E que fai vostede aquí, en vez de estar … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 17, 2015 | Marxe
Onte pola mañá, mentres fóra chovía cunha furia impropia deste primeiro tempo do outono que empeza, démoslle os últimos repasos a isto do labirinto, aquí na Casona de Verines. É unha palabra coa que estamos todos obsesionados, presente incluso nas bromas e nas conversas que transcorren á marxe da sala onde se celebran os debates, fronte a un mar Cantábrico escuro e alterado. Non obstante, esta obsesión non nos permite avanzar moito nas conclusións. O único claro é que todos nos queixamos.
Poucos reparan en que estar aquí parece un regalo da vida. Que collan as dúas ducias de persoas interesadas na charla e no coloquio, que as depositen durante varios días nun fermoso lugar tranquilo e que a cambio non lles pidan outra cousa que discutir con calma de asuntos que lles gustan, parécese moito a un privilexio.
Persoalmente o único que botei en falta foi un tempo algo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 16, 2015 | Marxe
O outro día en Asturias, cando entrabamos no comedor da Casona de Verines, para dar conta da magnífica fabada con que nos obsequian todos os anos como despedida, unha das rapazas que participaban nos encontros achegouse a min para dicirme que despois do xantar me obsequiaría cun dos seus libros. Logo sentámonos en mesas separadas e non nos volvimos ver ata o final, cando Víctor García de la Concha deu remate ao congreso facendo o resumo gozoso e maxistral con que nos regala cada ano.
Nese momento empezou o rigodón dos adeuses: bicos, intercambio de enderezos, promesa de carteos e visitas, é dicir, toda esa euforia final que o tempo vai borrando, ata que a casualidade nos xunta de novo nalgún outro sarao de natureza semellante. Foi entón cando a miña amiga se achegou para dicirme adeus.
Cando me decatei de que se esquecera da súa promesa, recordeille que tiña … Seguir leyendo
