La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Un aplauso para a artista

Alá polos anos 1957 ou 1958, o gánster Johnny Stompanato, famoso como amante entre algunhas mulleres coñecidas de Hollywood, morría dunha puñalada na barriga nunha luxosa mansión do barrio de Beverly Hills. Moitas persoas recordarán aquel suceso desgraciado porque a autora da morte era a filla da actriz Lana Turner. Nos días que seguiron, as revelacións que saíron á luz no transcurso do xuízo deron unha imaxe moi pouco idílica daquela moza que se contvertera en estrela de cine anos antes cun papeliño de nada.

Diante do tribunal, Lana Turner fixo un papel magnífico, sobre todo cando describiu con detalles de experta narradora o momento do crime: o sangue no peito de Johnny, o terrible ronquido que lle saíu da gorxa e o intento de facerlle a respiración boca a boca máis como un xesto de amor que por prestarlle un último auxilio.

Despois do fallo absolutorio do xurado, os … Seguir leyendo

Ser o Papa

Hai unha semana, cando saía de revolver libros nunha librería, vin dous tolos, un a catro metros do outro, metidos nunha curiosa disputa. O primeiro, alto e pulcro, ben coñecido polas persoas que transitan a diario por unha céntrica rúa de Vigo, repetía sen cesar unha estrala salmodia monocorde, de significación relaixiosa, pero probablemente heterodoxa. O outro, vestido dun xeito estrafalaria, cuberto cun sombreiromilitar e unha vara na man, dicíalle rindo: «Cala, tolo, que son o Papa de Roma e pódoche dar unha hostia que te tumbo, pecador».

Esto de ser Papa, ou incluso o mesmo Espírito Santo, é unha das teimas máis común entre os tolos. Hai tempo, segundo me comtouo un amigo médico, nun sanatorio psiquiátrico de Ourense convivían pacíficamente varios destes altos cargos celestiais, sen que ningún deles reclamara xerarquía nin trato especial, a non ser nas relación co cura do centro, ao cal, polo menos un … Seguir leyendo

Outra cara

Este par de días que pasei na aldea, a tres horas de Nova York, permitíronme gozar desa outra parte deste país tan pouco coñecida fóra de aquí, como se os EEUU non fosen outra cousa que un conxunto de grandes cidades cheas de rañaceos, riqueza desmesurada para algúns, barrios miserables e violencia. No lugar onde estiven, un pequeno concello que se chama Lexington, as casas están espalladas polo bosque e as montañas, a xente fai tertulia de noite nos porches, pasea á beira dos lagos, anda en bicicleta ou aproveita o bo tempo para asar carne na grella do xardín. A vida transcorre en calma.

Os meus amigos, por exemplo, leváronme a unha casa de madeira, solitaria no bosque, onde había unha librería de vello, rexentada por unha señora que se chama Terry. Aproveite para mercar algunhas edicións do século XIX, entre elas un exemplar precioso de The Scarlet LetterSeguir leyendo

Unha teoría

O venres pola noite estiven lendo un libro no que se contan algunhas historias bastante macabras de Luis Buñuel e Salvador Dalí, supoño que certas. Polo visto, cando os dous eran estudantes en Madrid, alá polos anos vinte, algunhas noites saían de caza, acompañados por un negro grande e bruto que conducía o coche no que se desprazaban pola cidade. A caza, que dirixía Buñuel, en realidade consistía en facerse pasar por mariquitas para atraer a algún homosexual despistado e pegarlle unha tunda.

Confeso que as historias deste home, que tanta simpatía espertan en tanta xente, a min nunca me fixeron graza. Son bromas que sempre me pareceu que estaban feitas con humor de taberna. Naturalmente, isto que lin o venres revela un fondo canalla, máis propio dun señorito como Dalí que dun anarquista como Buñuel.

Despois de ler esta historia, o sábado pola mañá atopeime nun periódico cunhas cartas … Seguir leyendo

Filosofía y concepto

Hai anos, o día da coroación de Xoán XXIII, un grupo nutrido de persoas da miña vila xuntáronse no casino para seguir a cerimonia pola televisión. No momento de colocarlle ao Papa a tiara sobre a cabeza, un funcionario público daqueles que se chamaban “enchufados”, non moi ben querido pola súa afección ás pistolas e o desprezo á vida dos demais, dixo en voz alta que a “piara” era de outro. Tratábase dun tipo bastante bruto, que tamén utilizaba a expresión “pataca minuta” en vez de “peccata minuta”.

Nisto da lingua ninguén está libre de meter a pata. Hai en Madrid un periodista moi famoso que periodicamente se empeña en cualificar de “inconsútil” a algunha muller. Con toda seguridade debe pensar que esa palabra talvez quere dicir subtil ou algo parecido, e non “sen costura”, que é o seu verdadeiro significado.

Eu mesmo recordo, cando ía á escola, que un … Seguir leyendo