Teño un amigo vasco que foi terrorista e agora é escritor. Un día chegou á casa, a policía estaba dentro esperando por el e encheulle o corpo de balas. Aínda leva, e levará para sempre, as marcas na cabeza, non peito, nas mans e nas pernas. Aquela acción, que outros compañeiros considerarían heroica, el viuna sempre como ridícula porque no momento en que caeu ao chan ferido polos disparos, aínda tivo o tempo de reaccionar, empuñar a pistola que levaba na man e pegarlle un tiro no cu a un dos policías.
A vía que elixiu o meu amigo para percorrer en solitario o calvario do arrepentimento foi o camiño da ironía. É un bo camiño. Ten a vantaxe de que non precisa utilizar palabras gordas, esa maneira de falar inchada que nos fai pensar sempre que detrás non hai máis que aire. O meu amigo rise da revolución, rise dos seus antigos compañeiros e rise de si mesmo. Pero non se ri da vida.
Escoitando hai un momento na radio a un terrorista de extrema dereita que acaba de saír en liberdade despois de matar a varios avogados laboralistas, tiven a impresión de que pedía desculpas con palabras demasiado grandes, como se estivese recintando o manual do perfercto arrepentido. Ao final parecía que máis que arrepentirse, o que facía era explicarse. Pero a explicación xa a temos todos, cada un a súa, e non resolve nada. Faltáronlle esas palabras pequeniñas que só se dan no fondo do corazón.
Esta columna publicouse orixinalmente o 30 de setembro de 1992.