A miña tía Elvira, da que falei onte, estaba casada cun estremeño de apelido que aos nenos da familia nos resultaba cómico: Camisón. Na casa todos lle chamabamos así, o tío Camisón, aínda que ás veces tamén nos referiamos a el como o tío Gonzalo. A min sempre me pareceu un home bo, por máis que, como militar, tiña fama de ser bastante duro. Oín dicir que un día, no patio do cuartel, coa tropa formada, pediu voluntarios para ir combater o comunismo a Rusia, coa División Azul, e ao non ter máis que catro ou cinco candidatos, designou os demais a dedo.
Cando morreu, sendo eu un rapaz de poucos anos, un profesor chamoume para darme a noticia. Díxome: “Sae, que morreu o teu tío Pijama”. Deume a risa e logo sentín vergonza porque diante da morte eu sabía que estaba prohibido rir. Volvería rir anos despois, un día na casa dun amigo, ao cal lle acababa de morrer o pai e entraron uns tipos fúnebres que dixeron: “Venimos a medir el muerto”. É unha pena que non se poda rir un en circunstancias así. A morte, indignada por verse cómica, sería menos tráxica.
Esta columna publicouse orixinalmente o 26 de setembro de 2000.