O venres pola noite estiven lendo un libro no que se contan algunhas historias bastante macabras de Luis Buñuel e Salvador Dalí, supoño que certas. Polo visto, cando os dous eran estudantes en Madrid, alá polos anos vinte, algunhas noites saían de caza, acompañados por un negro grande e bruto que conducía o coche no que se desprazaban pola cidade. A caza, que dirixía Buñuel, en realidade consistía en facerse pasar por mariquitas para atraer a algún homosexual despistado e pegarlle unha tunda.
Confeso que as historias deste home, que tanta simpatía espertan en tanta xente, a min nunca me fixeron graza. Son bromas que sempre me pareceu que estaban feitas con humor de taberna. Naturalmente, isto que lin o venres revela un fondo canalla, máis propio dun señorito como Dalí que dun anarquista como Buñuel.
Despois de ler esta historia, o sábado pola mañá atopeime nun periódico cunhas cartas que se cruzaron despois da guerra os dous personaxes, cando o pintor gañaba dólares a palas en Nova York e o cineasta malvivía en California. Nunha delas, este último pedíalle cartos ao outro. A pesar da amizade íntima que mantiveran nos seus anos mozos, non llos deu. O curioso son as razóns que empregou para negarllos: unha teoría metafísica sobre a predición do destino. Para disfrazalo tanto, hai que ser moi roñoso.
Esta columna publicouse orixinalmente o 22 de setembro de 1996.