Onte pola mañá, mentres fóra chovía cunha furia impropia deste primeiro tempo do outono que empeza, démoslle os últimos repasos a isto do labirinto, aquí na Casona de Verines. É unha palabra coa que estamos todos obsesionados, presente incluso nas bromas e nas conversas que transcorren á marxe da sala onde se celebran os debates, fronte a un mar Cantábrico escuro e alterado. Non obstante, esta obsesión non nos permite avanzar moito nas conclusións. O único claro é que todos nos queixamos.
Poucos reparan en que estar aquí parece un regalo da vida. Que collan as dúas ducias de persoas interesadas na charla e no coloquio, que as depositen durante varios días nun fermoso lugar tranquilo e que a cambio non lles pidan outra cousa que discutir con calma de asuntos que lles gustan, parécese moito a un privilexio.
Persoalmente o único que botei en falta foi un tempo algo mellor. Coa chuvia e o vento non puidemos baixar a dar paseos pola praia coma outros anos, nin visitar as covas antes do almorzo, cando a marea o permite, nin tomar café na terraza, arrolados pola agradable monotonía das ondas. Tampouco houbo moita disposición para facer excursións nocturnas a San Vicente de la Barquera ou a Llanes, a tomar unhas copas. Non se pode pedir sempre que todo saia tan ben. Ademais, a chuvia deste tempo tampouco está tan mal.
Esta columna publicouse orixinalmente o 17 de setembro de 1994.