O outro día en Asturias, cando entrabamos no comedor da Casona de Verines, para dar conta da magnífica fabada con que nos obsequian todos os anos como despedida, unha das rapazas que participaban nos encontros achegouse a min para dicirme que despois do xantar me obsequiaría cun dos seus libros. Logo sentámonos en mesas separadas e non nos volvimos ver ata o final, cando Víctor García de la Concha deu remate ao congreso facendo o resumo gozoso e maxistral con que nos regala cada ano.
Nese momento empezou o rigodón dos adeuses: bicos, intercambio de enderezos, promesa de carteos e visitas, é dicir, toda esa euforia final que o tempo vai borrando, ata que a casualidade nos xunta de novo nalgún outro sarao de natureza semellante. Foi entón cando a miña amiga se achegou para dicirme adeus.
Cando me decatei de que se esquecera da súa promesa, recordeille que tiña unha débeda comigo. Con toda naturalidade, sacou o moedeiro do bolso para darme cento vinte e cinco pesetas*. Diante da miña perplexidade aclaroume que era o prezo do periódico que eu lle pagara pola mañá, ao coincidirmos ambos os dous no quiosco. En realidade, a débeda da que eu lle falaba era o libro que me prometera. Non digo de onde procedía a moza, para non reforzar o tópico falso da tacañería que lle atribúen ás xentes da súa terra.
Esta columna publicouse orixinalmente o 16 de setembro de 1996.
(*) Pouco máis dun euro.