Escribo desde unha solitaria praia asturiana, preto de Llanes, a varios quilómetros de calquera lugar civilizado. Desde a ventá do meu cuarto, no hotel, vexo as ondas que rompen a pouco máis de vinte metros, entre rochas, cunha furia venteada que atravesa a barreira liviá do cristal e me enche o cuarto de alegría. A auga ten unha color verde intensa, da estirpe das esmeraldas, e a area posúe a calidade inmaculada das patenas. A cada lado, a non ser na parte que se abre ao mar, as montañas espantan o mundo.
Aquí vou pasar tres días para falar de literatura con trinta escritores de toda España, incluídos un par de amigos galegos, Xesús Rábade e Luís Tosar. Neste momento, mentres escribo estas liñas, chégame a ledicia dos encontros nos corredores. Escoito voces coñecidas que se saúdan e anuncian tertulias no salón, despois da cea.
Se non fose pecado dicilo, un diría que se sente feliz. Trátase dunha felicidade sinxela, que se contenta con pouco: estar de cháchara cos amigos, discutir ata ben entrada a madrugada sobre todo o que a un lle pase pola cabeza, naturalmente sen chegar a conclusións, sen pretender convencer a ninguén e sen que importen nin a marcha do reloxo nin o sono destragado nin os cigarros consumidos. Aínda que pensándoo mellor, quizais non sexa tan pouco como un cre. Despois de todo, isto parécese moito a un privilexio.
Esta columna publicouse orixinalmente o 13 de setembro de 1995.